หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1673

หลังจากเมธินีออกไป ความเงียบก็ปกคลุมไปทั่วห้องพักฟื้น

เลอศิลป์ลากเก้าอี้ไปนั่งข้างเตียง เขาจับมือของรษิกาด้วยความอ่อนโยนที่แผ่ไปทั่วใบหน้าของเขา

“ไม่ต้องกังวลนะ รษิกา ทุกคนกำลังคิดหาวิธีที่จะช่วยคุณ แม้แต่อาจารย์หมอพงศกรก็ยังอยู่ที่นี่ ตอนนี้เขากำลังค้นคว้าข้อมูลอ้างอิงกับจักรภพเพื่อหาวิธีรักษาคุณ ผมเชื่อว่าเขาจะคิดวิธีแก้ปัญหาได้อย่างแน่นอน ผมว่าคุณคงอยากพบเขาเหมือนกัน” เลอศิลป์พูดอย่างอดทนแม้จะรู้ว่าเธอไม่ได้ยินเขาก็ตาม “ตอนนี้ผมยังรู้เรื่องที่ผมเป็นพ่อของอชิและเบนนี่ด้วย ผมขอโทษที่ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นลูกของผมก่อนหน้านี้ ผมยังรู้สึกดีใจที่ตัวผมเองไม่ได้ปฏิบัติต่อพวกเขาด้วยอคติ เพราะผมเข้าใจผิดว่าพวกเขาเป็นลูกของคนอื่น คุณเลี้ยงพวกเขามาเป็นอย่างดี แต่ผมกลับไม่สามารถดูแลลูกสาวของเราให้ดีได้ เพราะผมเอง ลูกทั้งสามคนของเราจึงเติบโตในครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ ตอนนี้ผมรู้ความจริงแล้ว ผมแค่อยากจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชดเชยให้คุณกับลูกๆ ทุกคน แต่นั่นจะทำได้ก็ต่อเมื่อคุณฟื้นขึ้นมา คุณจะฟื้นมาเพื่อเด็กๆ ใช่ไหม?”

เขาค่อยๆ ถูนิ้วของเขากับมือของเธอ เขาบีบมือแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัวและเงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะกล่าวเสริมว่า “ถ้าหมอยังคิดวิธีแก้ปัญหาไม่ได้หลังจากผ่านไปสามวัน ผมก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับคำขอของเจตนิน เมื่อถึงเวลานั้นเขาจะบังคับให้ผมแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นอย่างไม่ต้องสงสัย ผมหวังว่าหลังจากที่คุณฟื้นคืนสติแล้ว…” เขาหยุดครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจด้วยความสิ้นหวัง “เมื่อคุณฟื้นคืนสติและอยากจะเกลียดผม คุณก็ทำได้เลย มันเป็นความผิดของผมเองที่ไม่ได้ปกป้องคุณ ดังนั้นนี่คือสิ่งที่ผมสมควรได้รับ”

รษิกาไม่ได้พูดซ้ำ แม้หลังจากที่เขาพึมพำมาอย่างยาวนาน

ในท้ายที่สุด หัวใจของเลอศิลป์ก็เจ็บปวดมากจนเขาพูดต่อไปไม่ได้ เขาทำได้เพียงนั่งข้างเตียงแล้วจ้องมองเธออย่างเงียบๆ

เป็นอีกคืนที่เขานอนไม่หลับ

เช้าวันรุ่งขึ้น เลอศิลป์ลุกขึ้นและออกจากห้องพักฟื้นเมื่อแพทย์เข้ามาตรวจร่างกาย

ขณะที่ยืนอยู่ตรงทางเดินและดูแพทย์ทำงาน เลอศิลป์ก็ไม่สามารถห้ามตัวเองจากการหยิบโทรศัพท์ออกมาติดต่อกับจักรภพได้

เขาไม่ได้ติดต่อกับพงศกรหลังจากอีกฝ่ายออกจากโรงพยาบาลไป เขาสงสัยว่าพงศกรได้คิดแผนการรักษาไว้บ้างไหม

ใช้เวลาสักพักก่อนที่จักรภพจะรับสาย

เมื่อคิดถึงผลลัพธ์ จักรภพลังเลที่จะพูด เราได้อ่านข้อมูลอ้างอิงมากมาย แต่อาจารย์หมอพงศกรยังคงไม่รู้ว่าจะรักษาอาการของรษิกายังไงดี

เลอศิลป์ใจหายเมื่อเขาเดาได้ว่าไม่มีความคืบหน้า ถึงกระนั้น เขาก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติมและเพียงพูดว่า “ช่วยฉันแสดงความขอบคุณและดูแลอาจารย์หมอพงศกรให้ดีทีนะ ฉันจะขอบคุณเขาเป็นการส่วนตัวอีกครั้งหลังจากวันพรุ่งนี้” อาจารย์หมอพงศกรมีอายุมากแล้ว แต่เขาก็ยังเต็มใจที่จะอยู่ทั้งคืนเพื่ออ่านหนังสือทางการแพทย์เพื่อประโยชน์ของรษิกา แค่เรื่องนี้เพียงอย่างเดียวก็เพียงพอให้รู้สึกขอบคุณแล้ว