หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1674

แพทย์ใช้เวลาทำงานอยู่ในห้องพักฟื้นเป็นเวลานาน ใบหน้าของพวกเขาซีดเซียวเมื่อออกจากห้อง

ไม่มีใครกล้าสบตาเลอศิลป์เลย เมื่อไปถึงทางเข้าประตู

“เป็นยังไงบ้าง?” เลอศิลป์ถามหลังจากที่เมธินีเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ เขา

เมธินีดูเหมือนหมกมุ่นอยู่กับความคิดของเธอ เธอมึนงงเล็กน้อยก่อนที่จะตั้งสติได้เมื่อได้ยินเสียงของเขา หน้าตาของเธอบูดบึ้ง “รษิกา...”

แม้ว่าแพทย์ได้พยายามหลายวิธีเพื่อทำให้หลอดเลือดของเธออ่อนตัวลง แต่ผลที่ได้ก็น้อยมาก รษิกาดูไม่ค่อยดีนักในขณะนั้น

เมธินีไม่มีทางเลือกนอกจากต้องให้กำลังใจตัวเองและรษิกาอยู่ในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า และโน้มน้าวตัวเองให้เชื่อว่ารษิกาจะมีชีวิตอยู่ได้

อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถบอกสิ่งเหล่านั้นกับเลอศิลป์ได้

เมื่อพิจารณาจากสีหน้าซีดขาวของเขา เมธินีคิดว่าเลอศิลป์คงนอนไม่หลับทั้งคืนอีกแล้ว แม้ว่าเขาจะบอกว่าจะงีบหลับก็ตาม

เธอลังเลที่จะพูด

เลอศิลป์จ้องมองเธออย่างตั้งใจและพูดอย่างหนักแน่นว่า “ไม่เป็นไร ผมจะไม่ปล่อยให้เรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นกับเธอ”

จากนั้นเขาก็หันไปมองรษิกาซึ่งนอนอยู่ในห้องพักฟื้น

เมธินีเข้าใจถึงความตั้งใจของเขาหลังจากแสดงสีหน้าออกมา เธอเปิดปากแต่ไม่สามารถพูดโน้มน้าวเขาเป็นอย่างอื่นได้

ระหว่างการอยู่รอดของรษิกากับชีวิตรัก เมธินีคงจะเลือกอย่างแรกอย่างไม่ต้องสงสัย

เมธินีและเลอศิลป์เข้าไปในห้องพักฟื้นทีละคน

เมื่อมองดูรษิกาซึ่งดวงตาของเขาปิดสนิท พวกเขาก็รู้สึกหดหู่อย่างยิ่ง

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของรษิกาก็ดังขึ้น