หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1676

พวกเขาทั้งสองรออย่างมีความหวังจนถึงช่วงบ่าย

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พอถึงบ่ายสามโมงเศษ อนิจจา ไม่มีใครสามารถหาวิธีที่จะช่วยรษิกาได้

เมธินีรู้สึกว่าคลื่นแห่งความวิตกกังวลถาโถมเข้ามาปกคลุมเธอ และเธอก็รู้สึกสิ้นหวังอย่างสิ้นเชิง สายตาของเธอเบนไปหาเลอศิลป์ เธอต้องการถามเขาว่าควรทำอย่างไร

เลอศิลป์ยังคงไม่สะทกสะท้าน ใบหน้าของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขา เมธินีก็โพล่งออกมาว่า “คุณเลอศิลป์ เรายังจะรออีกเหรอ? เราควรเรียกอาจารย์หมอพงศกรมาดีไหม?”

เลอศิลป์สบตาเธอแล้วพูดอย่างหนักแน่นว่า “ผมต้องไปแล้ว ฝากดูแลรษิกาด้วย ผมไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเมื่อไร”

เมธินีถามอย่างกังวลว่า “คุณจะไปไหนในเวลาแบบนี้?”

สายตาของเลอศิลป์จับจ้องรษิกาที่กำลังนอนอยู่บนเตียงอย่างเงียบๆ แววตาแห่งความมุ่งมั่นปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาและหายวับไป

“ผมจะไปหาเจตนิน”

เมธินีอ้าปากค้างอย่างเหลือเชื่อ “อะไรนะ? นี่คุณพูดจริงเหรอ...”

เธอเดินออกไปและกัดฟันแน่น แม้ว่าเธอปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเอื้อมมือคว้าแขนเสื้อของเขาเพื่อห้ามไม่ให้เขาจากไป แต่เธอก็ไม่กล้าทำเช่นนั้น เพราะเขาดูน่ากลัวจริงๆ เธอเพียงแค่มองเขาอย่างไม่เห็นด้วย

“ยังมีเวลาอยู่ เรารอกันก่อน แทนที่จะยอมจำนนต่อเจตนินดีกว่า!”

เลอศิลป์ไม่สนใจเธอแล้วหันหลังจะจากไป “ผมรอไม่ไหวแล้ว มันเสี่ยงเกินไป และผมก็ทนไม่ได้กับความคิดที่ว่าชีวิตของรษิกากำลังตกอยู่ในอันตราย”

เมธินีเบะปาก แต่เธอก็ไม่สามารถพูดอะไรเพื่อหยุดยั้งเขาจากการจากไปได้เลย

ท้ายที่สุด เธอก็รู้ว่าเธอจะทำแบบเดียวกันหากเธอเป็นเขา

พวกเขาไม่สามารถเอาชีวิตของรษิกามาเสี่ยงได้