หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1677

โทรศัพท์ดังอยู่เกือบหนึ่งนาทีก่อนที่เจตนินจะรับสาย

“นั่นใคร?” เสียงของเจตนินเจือไปด้วยความเย่อหยิ่งและดูถูกเหยียดหยาม

เลอศิลป์ตอบอย่างสงบ “นี่ผมเอง เลอศิลป์”

“อ้อ คุณนั่นเอง” เจตนินพูดตกใจเกินจริงราวกับว่าเขาเพิ่งรู้ว่าเป็นใคร “คุณเลอศิลป์ สวัสดีครับ ผมคิดว่าเป็นคนอื่นที่หยาบคายมากพอที่จะมารบกวนผมในขณะที่ผมกำลังยุ่งอยู่กับการทำงาน”

เขากำลังบอกว่าเลอศิลป์หยาบคายมากพอที่จะขัดจังหวะเขาในที่ทำงาน

เลอศิลป์แสร้งทำเป็นไม่สนใจคำเยาะเย้ยของเจตนินและตอบอย่างใจเย็นว่า “ดูเหมือนว่าผมจะเลือกเวลาโทรผิด คุณเจตนิน ถ้าคุณว่าง รบกวนโทรกลับหาผมด้วยนะครับ”

เขาเงียบไปหลังจากพูดแบบนั้นแต่ก็ไม่วางสาย

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เจตนินเริ่มหงุดหงิดเมื่อได้ยินเลอศิลป์บอกว่าเขาต้องการยุติการสนทนา “เดี๋ยวก่อน!”

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว เพราะปฏิกิริยาของเจตนินเป็นไปตามที่เขาคิดเอาไว้

“ไม่ว่าตารางงานของผมจะยุ่งแค่ไหน ผมก็ต้องจัดเวลาให้คุณในเมื่อคุณเป็นคนเริ่มโทรหาผมเองนี่ คุณเลอศิลป์” เจตนินยิ้มเยาะ “ผมจะช่วยคุณได้ยังไงบ้างล่ะ? หากผมจำไม่ผิด มันยังไม่ถึงสามวันตามที่เราตกลงกันไว้เลยนี่นา”

เลอศิลป์ไม่สะทกสะท้าน “ตราบใดที่ผมเต็มใจยอมแพ้ วันไหนก็ได้ผลเหมือนกัน ผมเชื่อว่าคุณคงไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับรษิกาใช่ไหม?”

คำขอส่วนใหญ่ของเจตนินเกี่ยวข้องกับรษิกา ดังนั้นหากมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ แม้ว่าเจตนินจะมีสถาบันวิจัยเป็นของตัวเอง เขาก็ไม่มีทางตระหนักถึงศักยภาพสูงสุดของมันได้เลย

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจตนินก็รู้สึกสบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ “คุณพูดถูก คุณเลอศิลป์ นั่นคือสิ่งที่ผมก็คิดเช่นกัน”

เลอศิลป์เมินความเย่อหยิ่งของเขาและพูดว่า “ในเมื่อเราบรรลุข้อตกลงแล้ว คืนนี้คุณว่างไหม? มาพูดคุยกันแบบตัวต่อตัว อย่าลืมนำยาถอนพิษมาด้วย คุณเจตนิน”

ฉันประหลาดใจมากที่คุณเจตนินไม่สนใจชีวิตมนุษย์อย่างไร้เหตุผล จนเขาหันไปใช้ชีวิตของคนคนนึงเพื่อข่มขู่คุณเลอศิลป์ เรื่องที่น่าวิตกยิ่งกว่านั้นคือคุณเลอศิลป์พิสูจน์แล้วว่ามีความยืดหยุ่นมากจนยอมจำนนต่อคำขู่แบบนี้ด้วย