หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1680

เวลาหนึ่งทุ่ม รถของเลอศิลป์เข้ามาจอดที่หน้าบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์หลังหลัก

บ้านยังเปิดไฟสว่างไสว เลอศิลป์นั่งอยู่ในรถไม่กี่นาทีก่อนจะก้าวออกไปในที่สุด เสียงฝีเท้าของเขาดังก้องจากทางเท้า

เขาเดินจากประตูไปที่ประตูบ้าน

ระหว่างทางเขาก็ไม่ลืมจัดตัวเองใหม่

“คุณเลอศิลป์” พ่อบ้านออกมาทักทายเขา “คุณเอกพลกับคุณนายศศิตากำลังทานอาหารเย็นอยู่ข้างในครับ”

เลอศิลป์พยักหน้าและเข้าไปยังคฤหาสน์พร้อมกับเขา

ข้างในเขาเห็นศศิตาและเอกพลนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร

ศศิตาและเอกพลดูเหมือนจะกำลังคุยกันเรื่องบางอย่าง โดยศศิตาดูเหมือนจะไม่พอใจ และเอกพลก็ดูเหมือนไม่มีอำนาจจะทำอะไรเลย

เมื่อพบเลอศิลป์ เอกพลก็ถามว่า “ลมอะไรหอบลูกมาที่นี่? กินข้าวแล้วหรือยัง? ถ้ายัง จะกินข้าวกับพ่อแม่ด้วยไหม?”

เลอศิลป์พยักหน้าและนั่งลงที่ที่นั่งตรงข้ามศศิตา

ศศิตาเปิดปากแล้วพูดว่า “ลูกมาถูกเวลาแล้ว พ่อของลูกกับแม่กำลังคุยกันเรื่องอรอุษา ลูกจำเธอได้ไหม? เธอมาจากครอบครัวลีลาพล เธอโตมาพร้อมกับลูกไง”

เลอศิลป์จำคนคนนี้ได้ หลังจากได้ยินคำพูดของแม่เขา

พวกเขาเติบโตมาด้วยกันจริงๆ แต่ตระกูลลีลาพลเดินทางไปต่างประเทศเมื่อไม่กี่ปีก่อน

“อรอุษากลับมาเมื่อไม่กี่วันก่อน และบอกเราว่าเธอต้องการพบลูก แต่ไม่รู้ว่าลูกจะว่างเมื่อไร” ศศิตากล่าวต่อ “แม่คิดว่าเธอเหมาะกับลูกและน่าจะดีกว่ารษิกามาก เธอใจดีและอ่อนโยน ดังนั้นก็ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะสร้างปัญหาเหมือนอัญชสา!”

เธอพยายามอธิบายมุมมองของเธอให้เอกพลฟัง แต่เขายึดความคิดของตัวเองและบอกว่าเธอคิดผิด นั่นเป็นสาเหตุที่บรรยากาศดูตึงเครียดก่อนหน้านี้

เอกพลคิดว่าเธอไม่ควรพูดแบบนั้นและพูดแทรกว่า “เลิกยุ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของลูกได้แล้ว พวกเขาไม่ได้เจอกันมานานหลายปี ดังนั้น อรอุษาก็คงไม่คิดแบบนั้น!”