หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1693

เมื่อพูดจบ เลอศิลป์เปลี่ยนเรื่องมาถามว่าเธอเป็นอย่างไร

“ตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้าง?” ชายหนุ่มเพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้เรียกหมอ จึงหันไปพูดกับเมธินี “คุณช่วยเรียกหมอทีได้ไหม?”

เมธินีพยักหน้า เธอออกจากห้องโดยชวนอรอุษาไปด้วย

เลอศิลป์ยืนบังสายตาของรษิกาไว้เกือบหมด และอรอุษาก็ยืนอยู่นอกระยะสายตาของเธอเพราะเกรงจะทำให้หญิงสาวไม่พอใจ

รษิกาจึงไม่ทันสังเกตว่ามีบุคคลที่สี่อยู่ด้วย

เพิ่งเห็นก็ตอนที่เมธินีเดินนำอีกฝ่ายออกไป

“เธอคือ…” รษิกาเอ่ย มองหน้าเลอศิลป์อย่างงุนงง

เธอไม่ได้สนใจมากนัก คิดว่าอีกฝ่ายคงเป็นเพื่อนของเมธินี

เลอศิลป์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดตามตรง “เธอเป็นเพื่อนของผม”

รษิกาอึ้ง “ฉันจำไม่ได้เลยว่าเคยเจอเธอมาก่อน”

ไม่ว่าจะเป็นหกปีแรกหรือหกปีที่ผ่านมา เพื่อนของเลอศิลป์ที่เธอรู้จักก็มีแค่สองคนจากตระกูลคชาเรศ

แถมไม่ได้ยินเสียงของผู้หญิงอีกคนในห้องเลย

เลอศิลป์อธิบาย “เธอเป็นลูกสาวของตระกูลลีลาพล ครอบครัวนี้เป็นเพื่อนกับครอบครัวผม แต่พวกเขาเดินทางไปทำธุรกิจที่ต่างประเทศก่อนที่คุณจะแต่งงานเข้าตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ พวกเขาไม่ได้กลับมาเลย และเราก็ไม่ได้ติดต่อกันด้วย เธอเพิ่งกลับมาเมื่อสองวันนี้เอง”

รษิกาพยักหน้าอย่างเข้าใจ “แล้วเธอมาหาคุณเหรอคะ?”

แต่แล้วก็สังเกตเห็นนาฬิกาติดผนัง

มันเป็นเวลาหกโมงเช้า

หญิงสาวหลบสายตาที่มีแววรู้สึกผิด “ฉัน… ก็ฉันไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่แบบนี้ และไม่อยากให้คุณเป็นห่วงด้วย แต่ลงท้ายฉันก็ทำให้คุณเป็นห่วงมากอยู่ดี”

เลอศิลป์นึกเคือง แต่ทำอะไรไม่ได้ “ต่อไปต้องบอกผมทันทีนะถ้าคุณรู้สึกไม่สบาย”

รษิกาพยักหน้าอย่างว่าง่าย “คุณรู้หรือยังว่าพิษในตัวฉันเป็นชนิดไหน? ต้องรู้แล้วสิ? ไม่อย่างนั้นฉันคงยังไม่ฟื้น”

ถ้าเธอรู้ชนิดของพิษที่อยู่ในร่างกาย ก็จะนึกออกว่าโดนวางยาตอนไหน

ชายหนุ่มพยักหน้า “เจตนินใช้น้ำมันหอมระเหยวางยาคุณ แต่ยังไม่ได้ข้อสรุปว่ามีอะไรในยาพิษนั้น”

“เจตนินหรือ?” รษิกางง “เขาจะทำแบบนั้นทำไม?”

ตระกูลดำรงกุลเป็นตระกูลของหมอ ทำไมถึงปล่อยให้เจตนินใช้สมุนไพรวางยาเรา? แล้วเจตนินโหดเหี้ยมขนาดนั้นได้ยังไง? เขาคิดจะทำอะไรกันแน่?