หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1694

รษิกาประหลาดใจอย่างที่เลอศิลป์คาดไว้

แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะปิดบังเรื่องเจตนินกับเธออยู่แล้ว

เขาอยากให้เธอรู้ว่าหมอนี่อันตรายแค่ไหนเพื่อจะได้อยู่ให้ห่างไว้

“ทุกครั้งที่คุณคุยเรื่องธุรกิจกับเขา เขาจะใช้ตะเกียงหอมกระจายพิษที่เขาทำไว้ ไม่กี่ครั้งก็ออกฤทธิ์แล้ว” เลอศิลป์เปิดเผยแผนต่ำทรามของเจตนิน

รษิกาฟังแล้วเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมาทันที “ไม่สงสัยแล้ว…”

“ไม่สงสัยเรื่องอะไร?”

เธอสบตาเขา “ฉันปฏิเสธเจตนินไปอย่างเด็ดขาดเรื่องการร่วมงานกับตระกูลดำรงกุล แต่จู่ๆ เขาก็มาที่สถาบันวิจัยแล้วขอให้ไปคุยกันในรถ ฉันได้กลิ่นบางอย่างในรถนั่น แต่ตอนนั้นไม่ได้สนใจ”

ต้องเป็นยาพิษโดสสุดท้ายของเจตนินแน่

รษิกาเสียวสันหลังวาบเมื่อนึกถึงใบหน้าของอีกฝ่าย “ฉันคิดว่าเขาเป็นคนดีมีเมตตาเพราะเขาเป็นหมอ แต่ตอนนี้เริ่มสงสัย…”

เธอไม่อยากเชื่อว่าคนตระกูลดำรงกุลจะใจคดแบบนั้น

“เพราะแบบนี้แหละ ผมถึงบอกว่าเป็นความผิดของผมที่เรื่องนี้เกิดขึ้นกับคุณ” ความรู้สึกผิดและการโทษตัวเองฉายชัดในดวงตาของเลอศิลป์

รษิกาพลันได้สติและทักท้วง “ทำไมพูดอย่างนั้น เรื่องนี้เป็นความผิดของเจตนินต่างหาก!”

เลอศิลป์ยิ้มเจื่อนๆ ขณะไล้นิ้วผ่านผมยาวของเธอ “ถ้าผมไม่ได้สอนเรื่องการเจรจาต่อรองให้คุณ คุณก็คงไม่ต้องขัดแย้งกับเขาเรื่องผลกำไร ตอนนั้นผมควรจะยอมให้คุณตกลงที่ห้าสิบห้าสิบ”