หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1697

หลังกินอาหารเสร็จ อรอุษาเอ่ยปากลาเพราะไม่ได้วางแผนจะอยู่ต่อ “ฉันควรกลับบ้านแล้วค่ะ พ่อกับแม่คงเริ่มสงสัยถ้าฉันไม่กลับ”

เลอศิลป์พยักหน้า “ถ้าพ่อแม่ของคุณมีปัญหาอะไรก็บอกผมนะ ผมจะช่วย”

อรอุษาพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้ “โอเค”

เลอศิลป์ดูเวลาและนึกได้ว่าพวกเขาอดนอนกันมาทั้งคืน จึงร้องเรียก “เดี๋ยวก่อน ผมจะให้ผู้ช่วยไปส่งคุณที่บ้าน”

จากนั้นหันมาพูดกับเมธินี “คุณก็ควรกลับไปนอนเหมือนกัน ดูแลรษิกามาสองสามวันจนแทบไม่ได้พักเลย ตอนนี้เธอฟื้นแล้ว ผมรับช่วงต่อได้”

เมธินีขี้คร้านจะโต้แย้ง “ถ้าอย่างนั้นฉันฝากรษิกาด้วย”

เธอนึกถึงบรรยากาศในห้องผู้ป่วยเมื่อครู่ก่อนและนึกกังวลขึ้นมา จึงกำชับ “รษิกาเพิ่งฟื้น อย่าโมโหใส่เธอล่ะ ไว้ค่อยคุยกันหลังออกจากโรงพยาบาลก็ได้”

เลอศิลป์ไม่พูดอะไร เขาโทรเรียกครรชิตให้พาสองสาวไปส่งบ้าน

ครรชิตมาถึงอย่างรวดเร็วและขึ้นมาพบทั้งสามที่ชั้นบน

ไม่ช้าก็เหลือเพียงเลอศิลป์ที่อยู่ตรงทางเดิน

เหล่าผู้เชี่ยวชาญเสร็จสิ้นการตรวจอาการแล้ว “คุณเลอศิลป์ครับ”

เลอศิลป์พยักหน้าและรีบเดินเข้าไป

หมอตรวจอาการของรษิกาเสร็จแล้วจริงๆ แต่ทุกคนต่างขมวดคิ้ว

“ผลเป็นอย่างไรบ้าง?” ชายหนุ่มใจหายวูบและเหลือบมองคนบนเตียงอย่างหนักใจ

รษิกายิ้มน้อยๆ ยังดูซีดเซียวอยู่บ้าง

แต่เมื่อสบตาเขาก็ยิ้มกว้างกว่าเดิมเหมือนพยายามจะปลอบใจ

เลอศิลป์ขมวดคิ้วและตรงเข้าไปจับมือเธอ

กลุ่มหมอต่างใคร่ครวญอยู่พักใหญ่ก่อนจะรวบรวมความกล้าเรียกชายหนุ่มเข้ามา ซึ่งหลังจากลังเลอยู่ชั่วครู่ คนหนึ่งก็รายงาน “การแข็งตัวของหลอดเลือดแดงของคุณรษิกาลดลงอย่างเห็นได้ชัด และจุดที่เคยมีเลือดออกก็มีสัญญาณของการฟื้นตัวครับ”