หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1698

รษิกาดูออกว่าชายหนุ่มกังวล จึงค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งแล้วบอกเขา “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันไม่เป็นไรจริงๆ หมอบอกว่าร่างกายของฉันกำลังฟื้นตัว อีกอย่าง ฉันรู้สึกว่ายาถอนพิษที่คุณได้มาก็ออกฤทธิ์แล้ว”

เลอศิลป์มองเธอด้วยสายตาหม่นหมอง “คุณจำสิ่งที่คุณพูดไว้ได้ไหม?”

หญิงสาวหัวเราะคิกและยืนยัน “ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ฉันจะบอกคุณค่ะ”

ชายหนุ่มค่อยเบาใจ

รษิกาหลุบตาลงเล็กน้อย มีแววกังวลแวบหนึ่ง

“คุณคิดอะไรอยู่?” เลอศิลป์ถามอย่างอ่อนโยนเมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ

รษิการีบสลัดความคิดของตัวเองออกไป เธอตั้งสติและเงยหน้า “ฉันเป็นห่วงเด็กๆ น่ะ อดคิดไม่ได้ว่าตอนนี้พวกเขาทำอะไรอยู่”

แววตาสงสัยของเลอศิลป์หายไปเมื่อได้ยิน “คุณฟื้นแล้ว คืนนี้เราก็โทรหาเด็กๆ ได้นี่ พวกเขาคงโล่งใจที่ได้ฟังเสียงคุณ”

รษิกาผงกหัว “หวังว่าอย่างนั้น”

แล้วก็ก้มหน้าลงอีก

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว สายตากลับมากระวนกระวาย “รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

หญิงสาวเงยหน้ามองอย่างไร้เดียงสา ก่อนจะลูบท้องแล้วถอนหายใจ

“หลังจากสลบไปหลายวัน ฉันก็ออกจะหิวนิดหน่อย การพูดถึงเด็กๆ ทำให้นึกถึงขนมหวานที่พวกแกกิน ตอนนี้ฉันอยากกินขนมหวาน”

“ผมจะเอามาให้” ชายหนุ่มพูดโดยไม่ลังเล

รษิกาขมวดคิ้ว ดูไม่ค่อยสบายใจ “แต่ฉันเพิ่งฟื้นและไม่ได้รับอนุญาตให้กินของเลี่ยนๆ ขนมหวานนี่เลิกพูดถึงเลย”