หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1701

“เมธินีค่ะ เธอเป็นห่วงฉัน เอาแต่ถามอยู่นั่นว่าฉันเป็นยังไงบ้าง?” รษิกาตอบยิ้มๆ

ชายหนุ่มพยักหน้าและเปรยขณะลงนั่งข้างเตียง “หมอคนหนึ่งหายไปตอนที่ผมมาถึง เขาบอกคุณหรือเปล่าว่าเขาไปไหน?”

รษิกายิ้มค้างเมื่อได้ยิน

ไม่คิดเลยว่าเขาจะจดจำทุกรายละเอียดได้ แถมยังซักไซ้ด้วย

หญิงสาวตอบหน้าตาเฉยที่สุดเท่าที่จะทำได้หลังจากใช้เวลาตั้งสติสองสามวินาที “ฉันไม่แน่ใจค่ะ แต่แค่มีคนอยู่ด้วยก็พอแล้ว จะหายไปหนึ่งคนหรือสองคนสักพักก็ไม่เห็นเป็นไรนี่”

จากนั้นก็ถอนหายใจอย่างจนปัญญา “ตอนนี้ฉันฟื้นแล้ว คุณไม่ต้องให้หมอมาเฝ้ากันเยอะแยะก็ได้ ให้พวกเขากลับไปพักผ่อนบ้าง”

เลอศิลป์ดูจะครุ่นคิดหนักขณะหยิบแอปเปิ้ลจากถุงมาปอกช้าๆ

ฉันรู้จักรษิกาดี เธอไม่มีทางอยากกินขนมหวานทันทีที่ฟื้น ไม่ต้องพูดถึงการใช้ฉันให้ไปซื้อจากร้านที่อยู่ไกลๆ เธอคงต้องการเวลาที่จะได้อยู่ตามลำพัง ว่าแต่ทำไมล่ะ… อือ… ท่าทีของเธอกับพวกหมอข้างนอกนั่นดูน่าสงสัย เธอต้องบอกอะไรสักอย่างกับพวกเขาแน่ๆ ตอนที่ฉันไม่อยู่ ซึ่งเท่าที่ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ การถูกวางยาเป็นเรื่องเดียวที่พวกนั้นน่าจะนำมาคุยกัน

แววตาของเขาขุ่นมัวขณะครุ่นคิด

ชายหนุ่มหยุดปอกแอปเปิ้ลมาจ้องหน้ารษิกา “จริงหรือเปล่าที่ยาพิษถูกขับออกจากตัวคุณไปหมดแล้ว?”

รษิกาหลุดหัวเราะออกมาหลังจากอึ้งไปครู่หนึ่ง “คุณรู้เหรอ?”

เธอรู้ดีว่าคงปิดบังเลอศิลป์ได้ไม่นาน แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะจับได้เร็วขนาดนี้

“ฉันคิดว่าจะบอกคุณหลังจากที่ฉันหาวิธีถอนพิษได้แล้ว ขอโทษนะที่โกหก ทั้งที่เพิ่งสัญญากับคุณว่าจะไม่ปิดบังอะไรอีก” รษิกาพูดต่อด้วยสีหน้าสำนึกผิด

ถ้าการยอมอ่อนข้อให้เจตนินจะช่วยชีวิตรษิกาได้ ฉันก็ยินดีทำ!