หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1702

เลอศิลป์เตรียมใจรับความเลวร้ายที่สุดไว้แล้ว เขาพยักหน้าหลังจากได้ฟังเธอพูด

“เอาเถอะ ผมเชื่อใจคุณ คุณเป็นหมอที่เก่งที่สุดที่ผมรู้จัก น่าจะรับมือกับยาพิษของเจตนินได้ไม่ยาก”

รษิกาไม่คิดว่าชายหนุ่มจะโอนอ่อนผ่อนตามโดยง่าย จึงไม่ทันตั้งตัวเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น

“แต่คุณต้องสัญญาว่าจะซื่อสัตย์กับผม แม้ว่าต่อไปจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก” เลอศิลป์พูดขณะปอกแอปเปิ้ลไปด้วย

รษิกาพลันได้สติ เธอพยักหน้าอย่างว่าง่าย “ตกลงค่ะ”

จากนั้นมองตาเขาแล้วพูดอย่างเอ็นดู “ขอบคุณที่เชื่อในตัวฉันนะคะที่รัก”

ทั้งห้องเงียบกริบไปชั่วขณะ

“คุณ… คุณเรียกผมว่าอะไรนะ” เลอศิลป์ถามด้วยแววตาที่มีทั้งความสุขและประหลาดใจ

รษิกาไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิง แต่ไม่อาจพูดซ้ำได้เมื่ออีกฝ่ายจ้องเธออยู่แบบนี้

หญิงสาวหน้าแดงก่ำขณะมองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาของเขา

แน่นอนว่าเลอศิลป์ไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ เขารีบวางแอปเปิ้ลลงและถามซ้ำ “คุณเรียกผมว่าอะไร? พูดอีกทีสิ!”

ความหวั่นไหวก่อตัวขึ้นในห้องขณะที่ชายหนุ่มพยายามรุกเธอ

รษิกากำลังจะซุกหน้าใต้ผ้าห่มแล้วตอนที่โทรศัพท์ส่งเสียงดังขึ้นพอดี

เมื่อได้ยินว่าเป็นเสียงเรียกเข้าที่เธอตั้งไว้สำหรับเด็กๆ รษิกาก็ผลักเลอศิลป์ออกไป “เด็กๆ โทรมา! รีบรับสายสิ!”

เธอไม่ได้ติดต่อพวกเขาหลายวันแล้ว คิดว่าทุกคนคงจะเป็นห่วง

แม้เลอศิลป์จะบอกแล้วว่ารษิกาเดินทางไปเจรจาธุรกิจ แต่อชิกับเบนนี่เป็นเด็กฉลาดมาก จึงเป็นธรรมดาที่จะเป็นห่วงเธอ

เลอศิลป์ไม่มีทางเลือกนอกจากเลิกหยอกเย้าและรับโทรศัพท์ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังจ้องหญิงสาวไม่วางตาขณะหยิบโทรศัพท์มาแนบหูเธอ

หญิงสาวได้แต่มองหน้าเลอศิลป์เพราะไม่รู้จะตอบอย่างไร

“พ่อบอกว่าแม่จะกลับบ้านคืนนี้ จริงหรือเปล่าฮะ?” อชิถามต่อ

รษิกาเงียบไปอึดใจหนึ่งก่อนจะตอบยิ้มๆ “ใช่จ้ะ แม่อยู่ที่สนามบินแล้ว จะถึงเมืองหัสดินคืนนี้ พวกลูกทำตัวดีๆ และรอแม่อยู่ที่บ้านนะจ๊ะ ตกลงไหม? ขากลับแม่จะซื้อของไปฝาก”

“ได้ฮะแม่! พวกเราจะรอจนกว่าแม่จะถึงบ้าน แล้วค่อยเข้านอน!”

รษิกาเปลี่ยนเรื่องคุยโดยการถามว่าพวกเขาทำอะไรบ้างตลอดหลายวันที่ผ่านมา

เด็กๆ เล่าทุกเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงหลายวันนี้ให้เธอฟัง ต่างคุยกันอย่างแช่มชื่นจนกระทั่งถึงเวลาอาหารกลางวัน

หลังจากวางสายไปแบบไม่ค่อยเต็มใจ รษิกาจ้องหน้าจอดำมืดของมือถือด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ฉันอยากเดินทางกลับคืนนี้ เด็กๆ ต้องเป็นห่วงแน่ถ้าฉันไม่กลับไป” หญิงสาวพูดขณะเงยหน้ามองเลอศิลป์