หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1704

รถชะลอและมาหยุดหน้าโรงพยาบาล

ครรชิตลงจากรถและหันหลังกลับเพื่อจะพาเด็กๆ ลงมา แต่เห็นทุกคนยืนอยู่ข้างนอกแล้ว ทั้งยังจ้องเขาตาแป๋วเพื่อรอให้พาเข้าไปข้างใน

ชายหนุ่มแอบถอนหายใจกับความกระตือรือร้นของเด็กพวกนี้ เขาข่มความเหนื่อยหน่ายไว้แล้วลูบหัวปลอบใจอีกฝ่าย “เข้าไปข้างในกัน”

ทั้งสามพยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วตามเข้าไปในตึก

ก่อนจะเข้าลิฟต์ ครรชิตส่งข้อความหาเลอศิลป์เพื่อแจ้งว่าพวกเขามาถึงแล้ว

ลิฟต์หยุดที่ชั้นบนสุด เมื่อประตูลิฟต์เปิดก็เห็นเลอศิลป์รออยู่ข้างนอก

“พ่อฮะ!”

เด็กๆ พุ่งออกจากลิฟต์อย่างตื่นเต้น ตรงเข้าเกาะแข้งเกาะขาชายหนุ่ม

เลอศิลป์ขยี้ผมของพวกเขาเบาๆ ก่อนจะพยักหน้าให้ครรชิต “ขอบใจนะที่ต้องลำบาก พรุ่งนี้นายหยุดงานได้”

ครรชิตรับคำอย่างนอบน้อมก่อนจะปิดประตูลิฟต์ เขาจากไป ปล่อยให้ครอบครัวได้อยู่ด้วยกัน

“พ่อฮะ แม่อยู่ไหน?” อชิเร่ง เด็กน้อยดึงชายเสื้อของเลอศิลป์อย่างร้อนใจ

ชายหนุ่มก้มลงมอง “แม่อยู่ในห้อง”

เขาเดินนำทั้งสามไปยังห้องของรษิกา

ทุกคนตามไปติดๆ

เมื่อเห็นแม่นอนอยู่บนเตียง ทั้งสามก็น้ำตาไหลพราก

“แม่ฮะ เกิดอะไรขึ้น? แม่โอเคไหม? พวกเราเป็นห่วงแม่มากเลยฮะ!”

พ่อกับแม่ของพวกเขาไม่กลับบ้านมาหลายวันแล้ว แม่ไม่ยอมรับโทรศัพท์ด้วยซ้ำ พวกเขาทำตัวดีและไม่ก่อเรื่องใดๆ แต่ความจริงก็คือทุกคนกังวลมาก

เหมือนที่แม่สลบไปครั้งล่าสุดไม่มีผิด