หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1705

รษิการู้สึกผิดเมื่อสบสายตาเป็นห่วงเป็นใยของเด็กทั้งสาม แต่ก็เบือนหน้าหนีอย่างเงียบๆ

“แม่ให้พ่อพาลูกๆ มาเพราะไม่อยากให้เป็นห่วง ตอนนี้เห็นแม่สบายดี ทุกคนก็ควรวางใจได้แล้ว แม่จะต้องห่วงสุขภาพของลูกอีกนะถ้าลูกติดหวัด”

แม้รษิกาจะอธิบาย แต่เบนนี่ก็ยังไม่เต็มใจกลับ

อชิยอมแพ้ “พวกเรากลับก็ได้ ดูแลตัวเองให้ดีด้วยนะฮะแม่”

เบนนี่กับไอรดายังไม่อยากไป แต่ไม่อาจคัดค้านคำพูดของพี่ชาย

รษิกาถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อสุดท้ายทั้งสามก็ยินยอม เธอพยักหน้าและยิ้มให้ “แม่จะดูแลตัวเองให้ดีจ้ะ จะได้กลับบ้านไปหาลูกๆ เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้”

“แม่ต้องรับสายพวกเราด้วยนะฮะ!” อชิกำชับด้วยสีหน้าจริงจัง

รษิการู้ว่าอีกฝ่ายกังวลมากที่ติดต่อเธอไม่ได้ตลอดสองวันที่ผ่านมา ความรู้สึกผิดเกาะกุมในใจที่รู้แบบนั้น จึงรับปากเด็กชาย

ด้วยคำสัญญาของมารดา เด็กทั้งสามจึงยอมปล่อยมือจากเธออย่างไม่เต็มใจ

รษิกาไม่กล้าสบตาเด็กๆ เธอรีบหันไปมองเลอศิลป์ “เลอศิลป์ คุณส่งพวกเขากลับเถอะ”

เธอกลัวน้ำตาจะไหลถ้ายังมองลูกๆ

ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าใส่ เพราะเธอควรจะอยู่ข้างเด็กทั้งสามเมื่อรู้ว่าพวกเขาไม่สบายใจ

แต่เธอก็ยังออกจากโรงพยาบาลไม่ได้ จึงต้องไหว้วานให้เลอศิลป์ดูแลไปก่อน

เลอศิลป์นึกกลัวจับใจขณะเฝ้ามองเด็กทั้งสามอยู่กับรษิกา รู้แล้วว่ามันเฉียดฉิวแค่ไหนที่เธอเกือบจะสูญเสียพวกเขาไป

แต่ชายหนุ่มก็รีบตั้งสติและระงับอารมณ์เมื่อรษิกาบอกใบ้ เขาพยักหน้ากับเด็กๆ และให้สัญญา “พ่อจะดูแลแม่ของลูกให้ดีนะ ลูกจะช่วยพ่อกับแม่ได้มากที่สุดเลยถ้ายอมกลับบ้าน”

เขาเข้าไปใกล้และลูบหัวเด็กๆ ก่อนจะโน้มตัวลงอุ้มไอรดาขึ้นมา จากนั้นยื่นมืออีกข้างให้อชิกับเบนนี่

เบนนี่จับมือพ่อทั้งที่น้ำตายังไหล ส่วนอชิจับมือน้องชายไว้

ฉันจะเยียวยาตัวเองด้วยทุกวิธีที่ทำได้เพื่อลูก ทุกคนได้กลับมาเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แล้วหลังจากผ่านเรื่องราวมามากมาย ฉันจะไม่ยอมให้อะไรๆ กลับไปเป็นอย่างเดิม