หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1706

เลอศิลป์เหลือบมองผู้โดยสารที่เบาะหลัง เห็นอชินั่งตาแป๋ว

ชายหนุ่มตกใจ “ยังตื่นอยู่หรือ?”

นึกว่าหลับกันหมดแล้วเสียอีก

เด็กชายมีดวงตาบวมแดงเช่นกัน แต่ยังคงทำหน้าเคร่งขรึม

“พ่อฮะ แม่ไม่สบายมาหลายวันแล้วใช่ไหม?”

เลอศิลป์หน้าดำคร่ำเครียดกับคำถามนั้น ไม่รู้ว่าควรบอกความจริงกับลูกชายหรือไม่

อชิมีความเป็นผู้ใหญ่มากที่สุดในบรรดาเด็กทั้งสาม การอธิบายสถานการณ์ให้เด็กชายฟังเสียก่อนเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดถ้าจะบอกความจริง แต่ทั้งสามเพิ่งหยุดร้องไห้ไปเมื่อครู่นี้เอง ยังไม่น่าใช่เวลาที่ควรจะบอกพวกเขา

หลังจากเงียบไปชั่วขณะ เลอศิลป์ตัดสินใจปิดบัง “ไม่ใช่แบบนั้นหรอก อย่าคิดมาก แม่ของลูกแค่เป็นหวัดและมีไข้ ไม่นานก็หาย”

เด็กชายถามต่อทันที “แต่แม่ไม่เคยเดินทางไปเจรจาธุรกิจนานขนาดนี้นี่ฮะ”

เลอศิลป์ตอบโดยไม่อึกอัก “ก็เพราะแม่เป็นห่วงว่าถ้าไปนานเกินก็จะไม่มีใครดูแลพวกลูกไง ตอนนี้ลูกๆ มีพ่อแล้ว แม่ก็วางใจได้”

อชิมีสีหน้าครุ่นคิดกับคำตอบของบิดา

พ่อพูดถูก ที่แม่ไม่เคยเดินทางไปเจรจาธุรกิจนานๆ ก็เพราะรู้ว่าพวกเราจะเฝ้าคอยอยู่ที่บ้าน ในเมื่อตอนนี้พวกเรามีพ่อแล้ว แม่ก็สบายใจได้มากขึ้น แต่… บางอย่างก็ยังทะแม่งๆ อยู่ดี

เลอศิลป์ขับรถโดยมองตรงไปข้างหน้า แต่เหลือบดูเด็กๆ ที่อยู่เบาะหลังเป็นครั้งคราว ความคิดในหัวตีกันเองว่าควรบอกความจริงกับพวกเขาหรือไม่

แล้วอชิก็โพล่งขึ้นมาในความเงียบ เด็กชายพึมพำและขมวดคิ้ว “พวกเรารู้สึกหน่วงๆ ตอนที่แม่สลบไปคราวก่อน คราวนี้ก็เหมือนเดิมเลยฮะ”

เราไม่ควรมีความรู้สึกแบบนี้ถ้าแม่แค่เป็นหวัดและมีไข้ อีกอย่าง ความรู้สึกนี้ก็คงอยู่มาหลายวันแล้ว อาการป่วยของแม่ต้องไม่ใช่แค่การเป็นไข้ธรรมดาแน่

เวลาที่แม่ป่วยก่อนหน้านี้ พ่อจะคอยเฝ้าอยู่ข้างๆ และแม่ก็จะหายดี ฉันเชื่อว่าคราวนี้ก็ไม่ต่างกัน