หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1707

ที่โรงพยาบาล รษิกายังไม่หลับ

เลอศิลป์เร่งฝีเท้าเมื่อเห็นไฟในห้องผู้ป่วยยังสว่าง

“ทำไมยังไม่นอน?” เขาวิตกเมื่อเห็นรษิกานั่งนิ่งอยู่บนเตียง

หญิงสาวพลันได้สติเมื่อได้ยินเสียงนั้น เธอยิ้มให้ “ฉันหลับไปตั้งสี่วันเต็ม ตอนนี้หลับไม่ลงแล้วล่ะ”

จากนั้นถามถึงเด็กทั้งสาม “เด็กๆ เป็นอย่างไรบ้าง? หลับกันหรือยัง?”

“ผมส่งพวกเขาเข้านอนแล้วก่อนจะกลับมาที่นี่” เลอศิลป์ตอบ

รษิกาค่อยเบาใจ แต่แล้วก็นึกห่วงเขา “คุณดูเหนื่อยนะ กลับไปนอนพักที่บ้านเถอะ”

ใครที่ได้เห็นสีหน้าของเลอศิลป์คงคิดว่าเขาคือคนป่วย

ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบใบหน้าโดยไม่รู้ตัว เขาฝืนยิ้ม “ผมเคยอดนอนหลายวันเพื่อทำงาน แค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่”

เขาเดินมานั่งข้างเตียงแล้วมองรษิกาด้วยสายตาอ่อนโยน “อีกอย่าง ผมจะทิ้งคุณให้อยู่โรงพยาบาลคนเดียวได้ไง? เด็กๆ ต้องไม่ยอมให้ผมทำแบบนั้นแน่”

หญิงสาวมองเขาอย่างงุนงง มันเกี่ยวอะไรกับเด็กๆ?

เลอศิลป์ยิ้มให้ จากนั้นเล่าเรื่องที่อชิพูดตอนอยู่ในรถให้เธอฟัง

รษิการู้สึกอบอุ่นในหัวใจหลังจากได้รู้ว่าลูกๆ ปกป้องเธอแค่ไหน “ฉันกลัวว่าถ้ารู้แล้วพวกแกจะกลัว ไม่นึกเลยว่า…”

เธอยิ้มให้ชายหนุ่ม “เด็กๆ ไม่กลัวก็เพราะคุณอยู่ด้วย เพราะแบบนี้แหละ พวกเขาถึงมั่นใจ”