หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 172

รถข้างหน้าเริ่มเคลื่อนที่อีกครั้ง รษิกาจึงผ่อนปลายเท้าที่แตะเบรกและหันกลับไปมองบนถนน

ทุกอย่างยิ่งดูตลกสิ้นดีเมื่อเธอเห็นสีหน้าของเลอศิลป์ “คุณเองก็หมั้นกับอัญชสาอยู่ไม่ใช่เหรอ? แล้วคุณไม่รู้สึกว่ามันแปลกบ้างหรือไงที่คุณต้องมาใกล้ชิดกับฉันเพราะไอวี่น่ะ?”

อีกอย่าง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่ที่แท้จริงของไอวี่คือใคร

ยิ่งเธอคิดเรื่องนี้มากเท่าไร เธอก็ยิ่งคิดว่าเขาเป็นคนน่ารังเกียจมากเท่านั้น

เขากล้าดีอย่างไรถึงมากล่าวหาเธอ?

เลอศิลป์ไม่คิดว่าเธอจะดึงไอรดาเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย เขาดูอึกอักเล็กน้อยและตอบกลับอย่างกำกวมว่า “นั่นมันคนละเรื่องกัน”

เพราะถึงอย่างไร ไอรดาก็เป็นลูกสาวของเธอ

“ไม่เหมือนกันตรงไหน? นอกจากไอวี่เราก็ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันเลย แม้แต่จะเป็นเพื่อนกันก็ไม่ใช่เลยด้วยซ้ำ และมันก็เป็นสิทธิ์ของฉันที่จะตัดสินใจว่าจะเป็นเพื่อนกับใคร ซึ่งมันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณเลย คุณไม่คิดว่าคุณก้าวก่ายฉันเกินไปหน่อยเหรอ?”

ทันทีที่เธอพูดจบ บรรยากาศภายในรถก็เย็นยะเยือก

สีหน้าของเลอศิลป์เคร่งขรึมขึ้น ขณะที่เขาเหม่อมองไปข้างหน้า เขาไม่พูดอะไรอีกเลยตลอดทาง

เช่นเดียวกันกับรษิกาที่เม้มปากแน่น ภายในใจของเธอสับสนวุ่นวายขณะที่สีหน้าเธอเคร่งขรึมไม่ต่างอะไรจากเลอศิลป์

ทั้งคู่ตกอยู่ในความเงียบงันไปตลอดการเดินทาง

เลอศิลป์ไม่ได้บอกรษิกาว่าเขาจะไปไหน ดังนั้นเธอจึงขับรถมุ่งตรงไปที่บ้านของเธอเอง

เธอเปิดประตูและลงจากรถไปโดยไม่รอให้เขาพูดอะไรแม้แต่คำเดียว

วินาทีต่อมาเลอศิลป์ก็ลุกออกจากที่นั่งผู้โดยสารมาเช่นกัน

“ตอนนี้อาการของไอวี่ก็เป็นปกติแล้ว น่าจะไม่เหมาะเท่าไรถ้าเธอยังอยู่ที่นี่ต่อ คุณเลอศิลป์ถ้าไม่ลำบากคุณจนเกินไปนัก คุณควรจะพาเธอกลับบ้านไปด้วยนะ” รษิกาคิดเครื่องนี้มาตลอดทาง ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยากให้ไอรดากลับไป แต่เธอก็ตัดสินใจแล้วในที่สุด

เธอเหนื่อยกับความจริงที่ว่า เธอต้องเจอกับเลอศิลป์ทุกๆ สองสามวันเพราะว่าไอรดานั้นอยู่ในความดูแลของเธอ

ฉันบอกเขาชัดเจนตั้งแต่แรกแล้วว่าเราเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน แต่เหตุการณ์ล่าสุด เขาก็ยังคอยมาอยู่ใกล้ๆ ฉันและทำแบบนั้นในงานวันเกิดของคุณอัครพล ฉันสับสนมากว่าระหว่างเราตอนนี้มันคือความสัมพันธ์แบบไหนกันแน่? รวมถึงอชิและเบนนี่ด้วย โดยเฉพาะเบนนี่ที่ดูเหมือนจะสนิทกับเขามากขึ้นเรื่อยๆ

เบนนี่เริ่มชอบเขาแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นสองครั้งล่าสุดที่เลอศิลป์ให้ของขวัญกับอชิและเบนนี่ยิ่งทำให้ทั้งคู่รักเลอศิลป์มากยิ่งขึ้นไปอีก รษิกากลัวว่าในสักวันหนึ่งเบนนี่จะเล่าเรื่องราวของเธอทุกอย่างให้เลอศิลป์รู้

เมื่อเวลานั้นมาถึง ด้วยความฉลาดหลักแหลมของเลอศิลป์ เขาก็จะรู้ว่าอชิและเบนนี่เป็นลูกของเขาอย่างแน่นอน

รษิกาไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น

ยังคงไม่มีการตอบรับใดๆ จากเลอศิลป์ เธอจึงพูดต่อว่า “อีกอย่างดูเหมือนว่าคู่หมั้นของคุณจะไม่ค่อยอยากให้ไอวี่อยู่กับฉันเท่าไรนัก…”

ไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอรู้สึกได้ว่าเลอศิลป์มองเธอด้วยสายตาที่แปลกออกไป

ด้วยเหตุนั้น เธอจึงหยุดพูด

เลอศิลป์ชำเลืองมองรษิกาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะเดินจากไปโดยที่ไม่พูดอะไรอีก

เมื่อเห็นร่างของเขาค่อยๆ เดินห่างออกไป เธอก็อ้าปากจะพูด แต่แทนที่เธอจะพูดอะไรออกมา รษิกากลับถอนหายใจเงียบๆ และหันหลังเดินเข้าไปในบ้าน

เมื่อเธอเข้ามาในบ้าน อชิ เบนนี่ และไอรดา ก็กระโจนเข้าหาเธอด้วยความสุข

รษิกาย่อตัวลงและกางแขนออก เด็กๆ ก็กระโจนเข้าสู่อ้อมกอดของเธอ

ทันทีที่รษิการู้สึกถึงความอบอุ่นในอ้อมแขนและกลิ่นอายความรักจากเด็กๆ ทั้งสาม หัวใจของเธอก็หลอมละลาย เธอดึงเด็กๆ เข้ามาใกล้และกอดพวกเขาไว้แน่นขึ้น ความกังวลในใจของเธอมลายหายไปจนสิ้น