หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 172

รถข้างหน้าเริ่มเคลื่อนที่อีกครั้ง รษิกาจึงผ่อนปลายเท้าที่แตะเบรกและหันกลับไปมองบนถนน

ทุกอย่างยิ่งดูตลกสิ้นดีเมื่อเธอเห็นสีหน้าของเลอศิลป์ “คุณเองก็หมั้นกับอัญชสาอยู่ไม่ใช่เหรอ? แล้วคุณไม่รู้สึกว่ามันแปลกบ้างหรือไงที่คุณต้องมาใกล้ชิดกับฉันเพราะไอวี่น่ะ?”

อีกอย่าง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่ที่แท้จริงของไอวี่คือใคร

ยิ่งเธอคิดเรื่องนี้มากเท่าไร เธอก็ยิ่งคิดว่าเขาเป็นคนน่ารังเกียจมากเท่านั้น

เขากล้าดีอย่างไรถึงมากล่าวหาเธอ?

เลอศิลป์ไม่คิดว่าเธอจะดึงไอรดาเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย เขาดูอึกอักเล็กน้อยและตอบกลับอย่างกำกวมว่า “นั่นมันคนละเรื่องกัน”

เพราะถึงอย่างไร ไอรดาก็เป็นลูกสาวของเธอ

“ไม่เหมือนกันตรงไหน? นอกจากไอวี่เราก็ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันเลย แม้แต่จะเป็นเพื่อนกันก็ไม่ใช่เลยด้วยซ้ำ และมันก็เป็นสิทธิ์ของฉันที่จะตัดสินใจว่าจะเป็นเพื่อนกับใคร ซึ่งมันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณเลย คุณไม่คิดว่าคุณก้าวก่ายฉันเกินไปหน่อยเหรอ?”

ทันทีที่เธอพูดจบ บรรยากาศภายในรถก็เย็นยะเยือก

สีหน้าของเลอศิลป์เคร่งขรึมขึ้น ขณะที่เขาเหม่อมองไปข้างหน้า เขาไม่พูดอะไรอีกเลยตลอดทาง

เช่นเดียวกันกับรษิกาที่เม้มปากแน่น ภายในใจของเธอสับสนวุ่นวายขณะที่สีหน้าเธอเคร่งขรึมไม่ต่างอะไรจากเลอศิลป์

ทั้งคู่ตกอยู่ในความเงียบงันไปตลอดการเดินทาง

เลอศิลป์ไม่ได้บอกรษิกาว่าเขาจะไปไหน ดังนั้นเธอจึงขับรถมุ่งตรงไปที่บ้านของเธอเอง

เธอเปิดประตูและลงจากรถไปโดยไม่รอให้เขาพูดอะไรแม้แต่คำเดียว

ไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอรู้สึกได้ว่าเลอศิลป์มองเธอด้วยสายตาที่แปลกออกไป

ด้วยเหตุนั้น เธอจึงหยุดพูด

เลอศิลป์ชำเลืองมองรษิกาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะเดินจากไปโดยที่ไม่พูดอะไรอีก

เมื่อเห็นร่างของเขาค่อยๆ เดินห่างออกไป เธอก็อ้าปากจะพูด แต่แทนที่เธอจะพูดอะไรออกมา รษิกากลับถอนหายใจเงียบๆ และหันหลังเดินเข้าไปในบ้าน

เมื่อเธอเข้ามาในบ้าน อชิ เบนนี่ และไอรดา ก็กระโจนเข้าหาเธอด้วยความสุข

รษิกาย่อตัวลงและกางแขนออก เด็กๆ ก็กระโจนเข้าสู่อ้อมกอดของเธอ

ทันทีที่รษิการู้สึกถึงความอบอุ่นในอ้อมแขนและกลิ่นอายความรักจากเด็กๆ ทั้งสาม หัวใจของเธอก็หลอมละลาย เธอดึงเด็กๆ เข้ามาใกล้และกอดพวกเขาไว้แน่นขึ้น ความกังวลในใจของเธอมลายหายไปจนสิ้น