หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1723

“สวัสดีค่ะ คุณจักรภพ” ทันทีที่จักรภพเข้าไปในบ้าน คติยาก็ทักทายเขาด้วยสีหน้าหนักใจ “เด็กๆ อยู่ข้างบนค่ะ ฉันไม่รู้ว่าช่วงสองสามวันนี้เกิดอะไรขึ้น แต่คุณเลอศิลป์กับคุณนายรษิกาไม่ได้กลับบ้านมาเลย แล้วเด็กๆ ก็อารมณ์ไม่ดีด้วยค่ะ”

แน่นอนว่า จักรภพนั้นรู้ดีถึงเหตุผลที่เด็กๆ อารมณ์ไม่ดีเช่นนั้น

เขาเงยหน้าไปมองชั้นสองเพียงเพื่อจะรู้สึกแย่ลงกว่าเดิม ครู่หนึ่ง เขาก็ไม่รู้ว่าจะบอกเด็กๆ ว่าอย่างไรดี

แต่เวลาเป็นเรื่องสำคัญ เขาไม่มีเวลาที่จะลังเล

จักรภพพยักหน้าให้คติยาและพูดว่า “ผมจะขึ้นไปดูพวกเขาข้างบนก่อน”

คติยาพึมพำตอบรับ

จักรภพเดินขึ้นไปข้างบน

ในตอนนั้น เด็กทั้งสามกำลังนั่งกันอยู่ในห้องนอน พวกเขาดูมีสีหน้าสิ้นหวัง

ไอรดาเหลือบมองอชิด้วยสายตาอึดอัด “อชิ ฉันกลัว เกิดอะไรขึ้นกับแม่? ทำไมแม่ยังไม่กลับบ้านอีก?”

อชิขมวดคิ้วและปลอบใจเธอ “อย่ากลัวเลย แม่บอกว่าแม่แค่มีไข้ อีกอย่าง พ่อจะดูแลแม่เป็นอย่างดี เธอไม่ไว้ใจพ่อเหรอ?”

ไอรดาและเบนนี่มีสายตาลังเลใจ

พวกเขาไว้เนื้อเชื่อใจเลอศิลป์

แต่รษิกาไม่ได้ดูเหมือนแค่เป็นไข้ อีกอย่าง พวกเขาก็ติดต่อเธอไม่ได้เลยในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา

อชิเห็นสีหน้ากังวลของน้องๆ เขาเม้มปากและคิดหาทางออกในทันที

เขาสัญญากับเลอศิลป์ไว้แล้วว่าจะดูแลเบนนี่กับไอรดา ซึ่งรวมทั้งสุขภาพกายและใจ

ขณะที่ใจเขาเต้นรัว ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา

เบนนี่กับไอรดาจ้องมองอชิและจักรภพ “ไม่! เราต้องการไปกับพวกคุณ! ถ้าทั้งสองคนออกไปแล้วไม่กลับมาเลยเหมือนพ่อกับแม่ล่ะ เราจะทำยังไง?”

จักรภพใจเต้นรัว เขาเปิดปากแต่ก็พูดอะไรโต้ตอบไม่ได้เลย

อชิขมวดคิ้วและหันไปหาจักรภพเพื่อขอความเห็นในเรื่องนี้

เมื่อเห็นสายตาที่น่าสงสารของเด็กทั้งสาม จักรภพก็พูดอย่างหมดหนทาง “ก็ได้ๆ ฉันจะพาทุกคนไปให้หมดเลย”

หวังว่าเลอศิลป์คงจะอยู่ที่สถาบันวิจัยแล้วตอนเราไปถึง ฉันทนบอกความจริงพวกเขาไม่ได้ นับประสาอะไรกับการโกหกพวกเขา

เมื่อทั้งสี่คนลงมาข้างล่าง คติยาก็เข้ามาหาพร้อมกับกล่องอาหารกล่องใหญ่ “ฉันเตรียมอาหารไว้บ้างค่ะคุณจักรภพ มันดึกแล้ว รบกวนช่วยเอาไปทานกับคุณเลอศิลป์และคุณนายรษิกานะคะ”

จักรภพน้ำตารื้น เขาพยักหน้าเงียบๆ และรับกล่องอาหารมา