หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1728

เลอศิลป์เงียบไปพักหนึ่งและเหลือบมองเบนนี่กับไอรดาก่อนจะกุมขมับ ฉันตื่นตระหนกมากจริงๆ ตอนนี้รษิกาจะเป็นยังไงบ้างนะ

“โชคดีที่นายอยู่ที่นี่ด้วย” เบนนี่กับไอรดาอยู่ในอ้อมแขนของเลอศิลป์ เขาลุกขึ้นขอบคุณจักรภพอีกครั้ง แต่น้ำเสียงไม่ได้สุภาพเหมือนเมื่อครู่ “ฉันสติหลุดไปหน่อย แต่ขอบใจที่นายเตือนฉัน ฉันจะสงบลงมาให้ได้อีกครั้งหนึ่ง”

จักรภพถอนหายใจโล่งอก “ฉันไม่เคยเห็นนายกังวลอะไรมากขนาดนี้มาก่อน ไม่ต้องห่วงนะ รษิกาจะต้องไม่เป็นอะไรแน่ๆ”

การเติบโตมากับเลอศิลป์ทำให้จักรภพรู้ว่าเพื่อนของเขานั้นเย็นชาและมีสติอยู่เสมอ ถ้าฉันไม่รู้จักเขาดีพอจนสังเกตเห็นอารมณ์ของเขาที่เจืออยู่ในแววตา ฉันคงคิดว่าเขาเป็นหุ่นยนต์ไร้หัวใจไปแล้ว ฉันไม่เคยเห็นเขาสะเทือนใจขนาดนี้มาก่อนเลย

จักรภพเหลือบมองเด็กๆ ในอ้อมแขนของเลอศิลป์และคิดถึงรษิกาที่นอนอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาล อ้อ! อาจจะเป็นเพราะความรักที่ทำให้ใจคนอ่อนลงก็ได้

“ฝากดูแลพวกเขาไว้ก่อนนะ ฉันต้องไปโทรศัพท์” เลอศิลป์ส่งเด็กๆ ให้จักรภพ

จักรภพมองเด็กๆ ที่น่ารักทั้งสองคน และค่อยๆ รับพวกเขามาไว้ในอ้อมแขน ฉันต้องอุ้มพวกเขายังไง? ถ้าฉันกอดไว้แน่นไป พวกเขาก็อาจจะตื่อน แต่ถ้าไม่แน่นพอ เด็กๆ ก็อาจจะร่วงลงไปก็ได้!

จักรภพหมดหนทาง เขาลงเอยด้วยการย่อตัวลงนั่งช้าๆ

หลังจากนั้น เขาก็มองเลอศิลป์ด้วยสายตาระแวดระวังแล้วถามว่า “นายจะโทรหาใคร? จะโทรหาเจตนินใช่ไหม? รษิกาต้องไม่พอใจแน่ถ้าเธอรู้เรื่องนี้!”

จักรภพได้ยินบทสนทนาของพวกเขาผ่านทางโทรศัพท์เมื่อครู่นี้แล้ว เขาจึงรู้ผลที่จะตามมาว่ามันคงร้ายแรงมากหากเลอศิลป์ไปหาเจตนิน

เลอศิลป์ส่ายหน้าอย่างเรียบเฉย “ฉันแค่จะไปโทรหาโรงพยาบาลเพื่อถามอาการรษิกา”

จักรภพจ้องมองเลอศิลป์ด้วยความสงสัยอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะผ่อนคลายขึ้นมาก “งั้นก็ไปสิ ฉันจะดูแลเด็กๆ ให้เอง”