หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1727

“แม่จะไม่เป็นไร” เลอศิลป์กล่าว แม้ว่าเขาจะหาหนทางบอกความจริงกับเด็กๆ ไม่ได้ก็ตาม ถ้ารษิกามีสติ เธอคงไม่อยากให้เด็กๆ ต้องเป็นห่วงเธอ

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ตอบคำถามตรงๆ แต่คำตอบของเขาก็ยืนยันสิ่งที่ไอรดาพูด

เด็กทั้งสามคนเดาไปว่าจะต้องมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นกับแม่ของพวกเขา

ไอรดาก้มหน้าลง เธอเสียใจมากเกินกว่าจะพูดออกมาได้

เบนนี่เองก็เสียใจเหมือนกัน แต่เพราะรษิกาเป็นคนเดียวที่เลี้ยงเขามา เขาจึงเคยชินกับการเป็นคนเข้มแข็ง

“ฉันขอโทษนะ ถ้าฉันพยายามรับความรู้เรื่องยามาจากแม่บ้าง ตอนนี้ฉันคงไม่ไร้ประโยชน์ขนาดนี้หรอก” เขาพูดโทษตัวเองอยู่เบาๆ

อย่างน้อยพี่อชิก็ยังช่วยหาสมุนไพรให้ได้ แต่ฉันทำได้แต่นั่งรออยู่ตรงนี้เฉยๆ เท่านั้น

เมื่อเลอศิลป์ได้ยินเบนนี่ว่าตัวเองเช่นนั้น เขาก็ขมวดคิ้วแล้วลูบหัวเด็กชายเป็นเชิงปลอบโยน “การรออยู่ที่นี่เงียบๆ แบบนี้ก็เป็นการช่วยเหลือที่หนูจะให้พ่อกับแม่ได้มากที่สุดแล้วล่ะ”

ดวงตาของเบนนี่แดงก่ำ เขาก้มหน้าลงด้วยความละอาย และพูดเบาๆ ว่า “ผมสงสัยว่าแม่จะเป็นยังไงบ้าง แต่ยังไงก็เถอะ พี่อชิเป็นคนเก่งมาก ผมแน่ใจว่าพี่อชิจะช่วยแม่ได้”

เลอศิลป์ปวดใจขณะที่เขาย่อตัวลงมากอดเบนนี่ รษิกาอยู่ในภาวะวิกฤติ และเด็กๆ ก็เป็นห่วงเธอมาก ตอนนี้เบนนี่ก็โทษตัวเองอีก ฉันไม่รู้แล้วว่าจะต้องปลอบพวกเขายังไงดี

เบนนี่กอดแขนเลอศิลป์ไว้ ในที่สุดเขาก็ไม่อาจเข้มแข็งต่อไปได้และเผยด้านที่เปราะบางออกมา เขาเอนศีรษะไปพิงไหล่เลอศิลป์ และแอบเช็ดน้ำตา