หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1726

ลลิตาเดินนำทางไปขณะที่พงศกรเดินตามหลังคนทั้งสาม เขาจ้องมองอชิด้วยความฉงนสนเทห์

เจ้าหนูนี่อายุน่าจะไม่เกินห้าหรือหกขวบ แต่เขาก็น่าทึ่งมากๆ แล้ว แน่นอนว่าลูกไม้ต้องหล่นไม่ไกลต้น!

ระหว่างทางไปที่ห้องเก็บของ อชิก็ถามด้วยความเศร้าหมอง “ป้าเมธินีครับ แม่ป่วยหนักมากใช่ไหม?”

เมื่อเด็กชายพูดเช่นนั้น เมธินีก็หยุดเดินแล้วก้มหน้าลงมามองเขา เพียงเพื่อจะเห็นว่าเด็กชายเงยหน้ามามองโดยมีแววแห่งความกังวลแผ่ไปทั่วใบหน้าอันไร้เดียงสาของเขา

หญิงสาวลูบหัวเด็กชายและตอบอ้อมแอ้มว่า “ตราบใดที่หนูช่วยพวกเราได้ แม่ก็จะไม่เป็นไร ไม่มีอะไรต้องเป็นกังวล”

เขาไม่ได้พูดอะไร จากสีหน้าของป้าเมธินี คราวนี้แม่คงจะป่วยหนักมากจริงๆ ฉันต้องทำทุกอย่างที่ฉันช่วยได้!

คำถามของเขาทำให้เมธินียิ่งกังวลมากจนอดไม่ได้ที่จะอุ้มอชิขึ้นมาแล้วเดินไปอย่างรวดเร็วกว่าเดิม

ลลิตาเข้าใจทันทีว่าเมธินีคิดอะไรอยู่ ลลิตาเองก็เร่งฝีเท้าเดินนำพวกเขาไป

ทั้งสี่คนรีบเดินทางไปยังห้องเก็บของ

จากใบสั่งยาที่พงศกรให้มา อชิก็เริ่มค้นสถานที่เก็บสมุนไพรตามที่ระบุไว้ “ห้องเก็บของที่สอง แถวที่สาม ช่องที่ห้าครับ ห้องแรก แถวบนสุด ช่องที่สามจากซ้าย ห้องที่ห้า แถวสุดท้าย ช่องแรกสุดครับ”

เขาแจ้งที่เก็บสมุนไพรที่ต้องการแต่ละชนิดอย่างแม่นยำ

ลลิตาและเมธินีเป็นผู้ดูแลการค้นหาสมุนไพรในขณะที่พงศกรรับผิดชอบการชั่งตวง

โชคดีที่ทำงานเป็นทีมกันอย่างไร้รอยต่อ พวกเขาจึงรวบรวมสมุนไพรที่ต้องการทุกชนิดได้จนครบในเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง

จากนั้น พงศกรก็ตรวจดูสมุนไพรแต่ละชนิดอีกครั้ง หลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีอะไรผิดพลาด เขาก็ลูบผมอชิพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก “เจ้าหนู เธอฉลาดมากเลย!”