หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1725

เลอศิลป์ยิ้มอย่างเศร้าๆ เมื่อพูดถึงรษิกา “ผมแค่ต้องการให้คุณช่วยตรวจดูว่ามีข้อผิดพลาดอะไรในสมุนไพรเหล่านั้นหรือเปล่า”

พงศกรพยักหน้าและขอปากกาจากลลิตา จากนั้น เขาก็เขียนสมุนไพรเพิ่มไปอีกสองสามอย่างที่ท้ายกระดาษ ขณะที่เขาเขียน เขาก็เดาะลิ้นไปด้วยความชื่นชม “เธอมีพรสวรรค์มากจริงๆ อัจฉริยะอะไรอย่างนี้! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะคิดออกเรื่องที่เจตนินทำยานั้นขึ้นมาเพื่อแค่ชะลอผลของพิษร้าย และยังสามารถคิดยาถอนพิษออกมาได้จากยาที่เหลืออยู่แค่นั้น น่าประทับใจจริงๆ!”

คำพูดชื่นชมที่เขามีต่อรษิกาไม่ได้ช่วยให้เมธินีใจชื้นขึ้นมาได้ ขนาดเธอเป็นอัจฉริยะ แต่ก็ยังไม่สามารถหลีกหนีความเจ็บปวดอย่างนั้นได้เลย

ไม่นานนัก พงศกรก็เขียนใบสั่งยาเพิ่มเติมจนเสร็จ

ลลิตาเป็นกังวลจนเธอยืนขึ้นมาแล้วแนะนำว่า “ในเมื่ออชิยังมาไม่ถึง ให้ฉันเริ่มเตรียมสมุนไพรบางอย่างไปก่อนดีไหม?”

“สมุนไพรที่ระบุมาพวกนี้ไม่ใช่สมุนไพรธรรมดา คุณจะต้องระวังให้มากนะ อย่าหยิบผิดมาล่ะ” พงศกรเตือนขณะที่ส่งใบสั่งยาให้เธอ

ลลิตาพึมพำตอบรับ ขณะที่เธอก้มหน้าลงมองใบสั่งยา เธอก็รู้สึกอึ้งไปอย่างบอกไม่ถูก

ฉันเดาว่าอาจารย์หมอพงศกรคงหมายความตามนั้นที่บอกว่าบางอย่างไม่ธรรมดา ใบสั่งยานี้มีสมุนไพรมากกว่ายี่สิบชนิด แต่ฉันก็ไม่คิดเลยว่าทุกตัวจะเป็นสมุนไพรหายาก! ถึงฉันจะทำงานที่สถาบันวิจัยมาสักพักแล้ว แต่ฉันก็จัดการงานธุรการเสียมากกว่า ทำให้ฉันไม่คุ้นเคยว่าสมุนไพรพวกนี้เก็บไว้ที่ไหนบ้าง และสิ่งที่ฉันรู้มันก็ไม่มีในรายการนี้เลย

ด้วยความกลัวว่าเธอจะทำให้ปัญหายุ่งยากกับรษิกามายิ่งขึ้น ลลิตาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องล้มเลิกความตั้งใจและคืนใบสั่งยาให้พงศกร “ขอโทษนะคะ อาจารย์หมอ เรารอให้อชิมาถึงที่นี่กันก่อนดีกว่าค่ะ”

พงศกรขมวดคิ้วด้วยความสับสน

“สถาบันวิจัยเรามีสมุนไพรเป็นร้อยๆ ชนิด เราคัดแยกและจัดหมวดหมู่เอาไว้ก่อนหน้านี้ แต่การหาสมุนไพรหายากเหล่านี้เป็นเรื่องยากสำหรับฉันนิดหน่อยค่ะ มีแต่อชิเท่านั้นที่จำได้ว่าพวกมันอยู่ที่ไหนบ้าง” ลลิตาอธิบาย

เมื่อพูดถึงชื่ออชิขึ้นมาก็ทำให้พงศกรยิ่งสงสัย “อชิเป็นใครเหรอ?”

ลลิตาหันไปมองเลอศิลป์

สีหน้าของเมธินีเปลี่ยนไปเล็กน้อย และเธอก็เหลือบมองเลอศิลป์ด้วยความสงสัย จากน้ำเสียงของเขา ดูเหมือนเขารู้แล้วว่าอชิกับเบนนี่เป็นลูกของเขาเอง แต่เมื่อมาคิดอีกที รษิกาน่าจะไม่มีโอกาสได้บอกเขา เขาอาจจะพูดไปเพราะเขายอมรับพวกเด็กๆ เป็นลูกจากใจจริง

ขณะที่คิดได้เช่นนั้น เธอก็รู้สึกยินดีปนเศร้า นี่เป็นวันที่ฉันรอมานาน! ฉันหวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับรษิกา!