หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1730

เลอศิลป์วางสายไปทันที

ที่โรงพยาบาล สันติกำลังตื่นตระหนกและจนปัญญา

ในห้องแล็บ เบนนี่กับไอรดาดูเหมือนจะสัมผัสได้ว่ามีเรื่องผิดปกติ พวกเขารีบคว้าเสื้อของเลอศิลป์และถามว่า “พ่อ เกิดอะไรขึ้นกับแม่?”

ดวงตาของเลอศิลป์เคร่งเครียด เขาตอบไปว่า “ไม่มีอะไร สายนั้นเป็นเรื่องงานน่ะ ลูกอยู่ที่นี่กับคุณจักรภพไปก่อนนะ พ่อต้องเข้าบริษัท”

จักรภพ เบนนี่ และไอรดาเต็มไปด้วยความสงสัยเมื่อพวกเขาได้ยินเช่นนั้น

โดยเฉพาะจักรภพที่มองออกได้เลยว่ามีเรื่องผิดปกติไป เมื่อเห็นสีหน้าของเลอศิลป์ เขาก็ใจหาย

เลอศิลป์ส่งเบนนี่กับไอรดาให้เขาและเดินออกไปจากห้องแล็บ

“เลอศิลป์!” จักรภพไล่ตามเลอศิลป์มา

เลอศิลป์เดินเร็วมาก จนเมื่อจักรภพกำลังจะวิ่งตามไป เขาเกือบจะไปถึงสุดทางเดินอยู่แล้ว

เมื่อเห็นอย่างนั้น จักรภพก็หันมาบอกเด็กๆ ว่า “อยู่ที่นี่ก่อนนะ ฉันมีเรื่องต้องบอกพ่อของเธอ”

เช่นนั้นแล้ว เขาก็วิ่งออกไปที่ทางเดิน

เลอศิลป์ได้ยินเสียงจักรภพชัดเจน แต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย

จักรภพสิ้นหวัง เขาไม่มีทางเลือกนอกจากคว้าแขนเพื่อนของเขาเอาไว้ “เลอศิลป์ ใจเย็นๆ นี่ไม่ใช่เวลาจะไปหาเจตนินนะ!”

เลอศิลป์หันมามองจักรภพด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและพูดอย่างใจเย็นว่า “ฉันจะไปดูที่โรงพยาบาล ช่วยฉันดูแลสถานการณ์ต่างๆ ที่นี่ด้วย แล้วถ้ามีอะไรก็โทรมา”

จักรภพคลายมือเมื่อได้ยินเช่นนั้น ถ้าเขาจะไปโรงพยาบาล นั่นก็แปลว่า…

“ถ้ายังพอมีทางอื่นอยู่ นายก็ไม่ควรไปหาเจตนิน! ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขาวางแผนอะไรไว้กับพวกนายบ้าง!” จักรภพร้องเตือนด้วยความเป็นห่วง