หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1732

สี่ทุ่มครึ่งคืนนั้น เจตนินยังไม่ได้รับข่าวคราวอะไรจากเลอศิลป์ และเขาก็เริ่มหงุดหงิดแล้ว พวกเขาทำยาถอนพิษได้จริงๆ ใช่ไหม?

ในเวลานั้น ใจของเจตนินเต็มไปด้วยความสงสัย

ขณะที่เขาเริ่มอารมณ์เสีย โทรศัพท์เขาที่อยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น

เจตนินนิ่งไปพักหนึ่งและหันไปมองชื่อผู้โทรบนหน้าจอ

เมื่อเขาเห็นว่าเลอศิลป์เป็นคนโทรมา สีหน้าเขาก็อ่อนลง และเขาก็เยาะเย้ย “เอาล่ะ บางอย่างก็เลี่ยงไม่ได้สินะ”

เขาไม่สนใจเสียงโทรศัพท์และเดินไปรอบๆ ห้องทำงานพลางเอามือไพล่หลังไว้ ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็หยุดเดินแล้วยืนนิ่งๆ อยู่ตรงหน้าต่างบานสูง

เจตนินอารมณ์ดีเป็นอย่างมากขณะที่เขามองไปยังทิวทัศน์ของเมืองหัสดินและฟังเสียงโทรศัพท์ไปด้วย

“คุณเจตนิน คุณจะไม่รับสายคุณเลอศิลป์เหรอครับ?” กวินถามด้วยความงุนงง คุณเจตนินรอสายมาตลอดทั้งคืน แล้วทำไมเขาไม่รับสายตอนที่คุณเลอศิลป์โทรมาล่ะ?

เจตนินหันไปมองกวินอย่างไม่พอใจ “โง่หรือไง? เขาแค่โทรมาเพราะจนปัญญาเท่านั้นแหละ ถ้าผมจะให้เขารอต่อไปอีกหน่อย มันจะเป็นไรไป?”

เจตนินอยากให้เลอศิลป์รู้สึกสิ้นหวังและจนหนทางเพราะเลอศิลป์หลอกเขา

เมื่อโทรศัพท์เงียบไป กวินก็มองดูสีหน้าของเจตนินอย่างระมัดระวัง

ตอนนั้นเองที่เขาเห็นสีหน้าเจตนินตึงเครียดขึ้นเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่า เจตนินไม่แน่ใจแล้วว่าเลอศิลป์จะโทรมาหาเขาอีกไหม