หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1734

เจตนินรออยู่ยี่สิบห้านาที แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเลอศิลป์จะมา

สีหน้าของเจตนินเคร่งเครียดขึ้น

ดูเหมือนเลอศิลป์จะไม่มา ก่อนหน้านี้ตอนคุยโทรศัพท์ เขาก็สาบานออกมาอย่างจริงจังและอ้างว่าเขายินดีทำทุกอย่าง แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างนั้นเลย ความรู้สึกของเขาที่มีต่อรษิกามันเป็นแค่เรื่องตลกเท่านั้น!

“คุณเจตนิน ครึ่งชั่วโมงแล้วนะครับ แต่คุณเลอศิลป์ก็ยังไม่มาเลย คุณคิดว่าผมควรโทรไปหาเขาไหมครับ?” กวินถามเสียงอ่อนเสียงหวาน

เจตนินตอบอย่างเย็นชา “ควร”

กวินรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเลอศิลป์

แต่เลอศิลป์วางสายไปโดยไม่พูดอะไรเลย

กวินจ้องมองโทรศัพท์ของเขาก่อนจะเงยหน้ามามองเจ้านาย

เขาเห็นแค่เพียงสีหน้าบูดบึ้งของเจตนิน

บรรยากาศตึงเครียดในห้องทำงานนั้นเกินจะทนไหว

“เลอศิลป์! ไอ้หมูสกปรก! กล้าดียังไงถึงได้มาหลอกฉันอีก!” เจตนินสาปแช่งลอดไรฟัน “สักวันนึง ฉันจะทำให้เขาต้องมาคุกเข่าอ้อนวอนต่อหน้าฉันให้ได้!”

กวินหวังว่าเขาจะหนีออกไปจากตรงนี้ได้ แต่เขาสัมผัสได้ว่าเจตนินกำลังมองเขาอยู่ ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากถาม “คุณเจตนิน ตอนนี้เราควรทำยังไงดีครับ?”

“ยังมีเหลืออีกชั่วโมงนึง!” เจตนินขึ้นเสียงขณะที่เหลือบมองเวลา “ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าพวกเขาคิดสร้างยาถอนพิษขึ้นมาได้! เราควรรอกันต่อไปก่อน!”

หากเลอศิลป์ไม่ได้มาขอร้องเขา เขาก็จะรอรับข่าวการเสียชีวิตของรษิกา!

กวินแอบถอนหายใจโล่งอกเมื่อเห็นเจตนินเบือนหน้าหนีไป จากนั้นเขาก็มองไปรอบๆ ห้องทำงานเพื่อหาข้ออ้างออกไปจากห้องนั้น

ขณะที่เขากำลังตื่นตระหนก เขาก็เห็นอะไรบางอย่างบินเข้ามาใกล้อาคารดำรงกุลกรุ๊ปเรื่อยๆ

มันดูเหมือนเป็นเฮลิคอปเตอร์

“คุณเจตนิน คุณว่านั่นมันคืออะไร?” เขารีบเรียกเจตนิน

เลอศิล์คงกลัวว่าจะมาไม่ทัน เขาถึงได้จัดการให้เดินทางมาด้วยเฮลิคอปเตอร์!