หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1735

เมื่อเห็นว่าเลอศิลป์กำลังเข้ามาใกล้เขา เจตนินก็โมโห เขาเตือน “ขอเตือนไว้เลยนะ มีแค่ผมเท่านั้นที่มียาถอนพิษ ถ้าคุณกล้าทำอะไรบุ่มบ่าม ก็อย่าได้คิดว่าจะมาเอายาถอนพิษจากผมได้อีกเลย!”

ทันทีที่พูดจบ เลอศิลป์ก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขาพอดีแล้ว

เลอศิลป์ชกเขาเข้าที่ท้อง

เจตนินครวญครางและเจ็บปวดมากขึ้น มือของเขากุมท้องโดยไม่รู้ตัว และเขาก็เริ่มมีเหงื่อแตกพล่าน

“นี่… นี่คุณทำอะไรของคุณ?” เจตนินถามด้วยความตกใจเมื่อเลอศิลป์ทำร้ายเขาโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ก่อนที่เจตนินจะพูดจบ เลอศิลป์ก็เหวี่ยงหมัดเข้าที่ใบหน้าเขาอีกครั้งหนึ่ง

เจตนินได้ลิ้มรสเลือดในปากทันที

ก่อนที่เจตนินจะทันได้โต้ตอบ หมัดของเลอศิลป์ก็กระหน่ำเข้ามาตามร่างกายของเขาราวกับห่าฝน

เจตนินเจ็บปวดมากจนเขาไม่อาจตอบโต้ได้ เขาทำได้เพียงแต่รับการทุบตีเหล่านั้นไว้

“คุณเลอศิลป์! ทำอะไรน่ะ? หยุดนะ!” กวินร้องออกมาอย่างรวดเร็วและต้องการจะห้ามเลอศิลป์ไม่ให้ทำร้ายเจ้านายของเขา

แต่เมื่อเขาก้าวออกมาเพียงก้าวเดียว บอดี้การ์ดสองคนก็เข้ามาคว้าไหล่เขาไว้ ทำให้เขาเดินต่อไปไม่ได้อีก

ขณะที่เขาพยายามจะดิ้นหนี เขาก็ได้ยินเสียงข้าวของหล่นลงพื้น

เขาหันไปเห็นเจตนินล้มลงไปบนโต๊ะหลังจากโดนเลอศิลป์เตะ เป็นผลให้ข้าวของบนโต๊ะร่วงลงมากองกับพื้น

บนหน้าอกเจตนินมีรอยรองเท้าอยู่ด้วยซ้ำ!

กวินมองเจตนินและเลอศิลป์ก่อนที่เขาจะหยุดดิ้นรน

เจตนินอาจจะน่ากลัวเมื่อมีคนมายั่วโมโห

โชคไม่ดีที่เลอศิลป์น่ากลัวยิ่งกว่า และมันทำให้กวินเย็นวาบไปทั่วสันหลัง!

ขวดยาตกลงไปกับพื้นและแตกเป็นเสี่ยงๆ

ของเหลวในนั้นไหลนองไปทั่ว

เจตนินรู้สึกดีที่ได้ระบายความโกรธ “ฉันทำยาถอนพิษขึ้นมาทีละขวดเท่านั้น ตอนนี้ไม่มียาแล้ว รษิกาจะต้องตายแน่! ฮ่าๆๆ!”

วินาทีต่อมา เลอศิลป์ก็เหวี่ยงหมัดใส่ท้องของเจตนินอีกครั้ง

เจตนินพุ่งออกจากโต๊ะเพราะความเจ็บปวด วินาทีต่อมา เขาก็ล้มลงบนโต๊ะอีกครั้ง

แทนที่เขาจะสนใจความเจ็บปวดทางกาย เจตนินกลับต้องผงะไป

มันเป็นไปได้ยังไงกัน?

หลังจากฉันพูดไปแบบนั้นแล้ว เลอศิลป์ยังกล้าที่จะทำร้ายฉันอยู่อีก!