หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 174

เช้าวันถัดมา รษิกาและเด็กๆ ทั้งสามนั่งทานอาหารเช้าด้วยกัน

ไอรดานั่งอยู่ข้างๆ รษิกาอย่างเงียบๆ และอ้าปากทานอาหารที่เด็กชายทั้งสองป้อนเธอ แก้มของเธอกลมป่องเหมือนกระรอกน้อย

รษิกาใจอ่อนเมื่อมองเด็กหญิงตัวน้อยที่ว่านอนสอนง่าย เธอยังรู้สึกผิดกับไอรดาอยู่

ฉันเชื่อว่าเมื่อคืนไอวี่อยากจะพูด

เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอมองไอรดาด้วยความรัก “ไอวี่ หนูอยากทานขนมปังอีกไหมคะ?”

ไอรดาพยักหน้าอย่างแรง

รษิกาหยิบขนมปังขึ้นมาแต่ไม่ได้วางลงบนจานของไอรดา เธอเอ่ยขึ้นว่า “ถ้าหนูอยากได้ บอกกับฉันเป็นคำพูดนะคะ”

ไอรดากระพริบตา ดูเหมือนเธอจะงุนงงกับคำขอของรษิกา

รษิกาขมวดคิ้วอย่างผิดหวัง “ถ้าหนูไม่พูดออกมา ฉันก็ไม่เข้าใจว่าหนูต้องการอะไรนะไอวี่ ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันก็อาจจะดูแลหนูไม่ได้ หนูเคยพูดใช่ไหมคะ? ไม่ต้องกังวลนะ ฉันจะช่วยหนูเอง เราจะค่อยๆ ฝึกไปด้วยกันช้าๆ ”

เมื่อได้ยินคำพูดของรษิกา อชิและเบนนี่ก็วางส้อมของพวกเขาลง “เรามาฝึกไปด้วยกันนะ! พวกเราก็อยากได้ยินไอวี่พูดเหมือนกัน!”

เมื่อสายตาแห่งความหวังของทั้งสามจ้องมองมาที่ไอรดา เธอก็สบตาพวกเขาทีละคน เธอยกมือที่กำไว้และบังคับตัวเองให้คำรามออกมา “อื้ม!”

รษิกาและเด็กชายทั้งสองปลื้มปริ่มกับเสียงเล็กๆ น่ารักของไอรดา ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

ฉันแค่ลองเสี่ยงดูและไม่คาดหวังเลยว่าไอรดาจะพูดออกมาจริงๆ !

แม้ว่าเธออยากจะอยากให้ไอรดาพูดออกมามากกว่านี้ แต่รษิการู้ว่าไม่ควรใจร้อนเกินไป เธอลูบผมของไอรดาอย่างเอ็นดูก่อนที่จะวางขนมปังลงในจานของไอรดา

ไอรดาเองก็มีความสุขมากเช่นกันเมื่อรู้ว่าตัวเองก็พูดได้ เธอยิ้มกว้างอย่างมีความสุขเมื่อรษิกามาส่งที่โรงเรียน

“ไอวี่ ทำไมวันนี้ร่าเริงจังเลยคะ?” ครูพิมพ์รภาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นรอยยิ้มกว้างของไอรดา

ไอรดาส่งยิ้มให้กับครูพิมพ์รภาและพยักหน้าอย่างมีความสุข

“พวกเรากำลังช่วยเธอฝึกพูดครับ!” เบนนี่บอก

ครูพิมพ์รภาคิดว่าพวกเขาพูดเล่นไปเรื่อย เนื่องจากเธอเคยสอนไอรดามาสักพักแล้วแต่เธอไม่เคยได้ยินไอรดาพูดเลย

แต่อชิและเบนนี่ดูตั้งใจกับเรื่องนี้มาก พวกเขาถึงกับปรึกษาวิธีการที่จะทำให้ไอรดาพูดได้ในชั้นเรียน

ระหว่างคาบเรียน ไอรดาเดินไปเล่นกับพวกเขาเหมือนปกติ

ทว่าอชิกลับทำตัวแปลกไปจากเดิม เขาขมวดคิ้วและเอ่ยถามขึ้นว่า “เธออยากได้อะไรจากพวกเรา?”

ไอรดางงงวยและหันไปมองเบนนี่

ก็ฉันอยากเล่นกับอชิและเบนนี่! เราเล่นด้วยกันอยู่ทุกวันไม่ใช่เหรอ?

“รีบๆ บอกเรามาว่าเธออยากได้อะไร อชิและฉันยุ่งมาก!” เบบนี่พูดเสริมขึ้น

ดูเหมือนทั้งเด็กชายทั้งสองจะทำตัวเย็นชากับเธอ ไอรดานึกย้อนไปถึงตอนที่เธอเดินตามพวกเขาไปทุกที่ตั้งแต่วันแรกที่พวกเขามาโรงเรียนแต่พวกเขาไม่สนใจเธอ เธอมีความสุขจริงๆ ที่ได้เล่นกับพวกเขาในช่วงนี้ ไอรดาจึงเริ่มหงุดหงิด เธอคว้าดินสอกับกระดาษที่อยู่บนโต๊ะของเบนนี่เพื่อจะเขียนในสิ่งที่เธอกำลังคิดอยู่

เธอประหลาดใจเมื่ออชิเก็บดินสอไป “พูดกับพวกเรา ไม่อย่างนั้นเราก็ไม่รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร”

ไอรดาจิกขอบโต๊ะด้วยความเสียใจ

“เธอสัญญากับแม่เมื่อเช้านี้แล้วใช่ไหมว่าเธอจะค่อยๆ เรียนรู้การพูดอย่างช้าๆ?” เบนนี่สบตาไอรดา “ถ้าเธอพูดไม่ได้ เธอเรียกชื่อพวกเราก็ได้ พวกเราเรียกชื่อเธอมาตลอดเลยนะไอวี่ แต่เธอไม่เคยเรียกชื่อพวกเราเลย!”

ไอรดาอ้าปากแต่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากของเธอ เธอเริ่มรู้สึกหงุดหงิดและทำท่าจะร้องไห้

เมื่อเห็นแบบนั้น อชิและเบนนี่ก็ให้ดินสอกับเธอทันทีแทนที่จะบังคับให้เธอพูด

ทว่าในอีกสองสามวันต่อมา เด็กชายทั้งคู่ก็เริ่มทำตัวห่างเหินกับเธอทั้งที่บ้านและที่โรงเรียน

ทุกครั้งที่ไอรดาเข้าไปหาพวกเขา เบนนี่ก็จะโวยวายด้วยความไม่พอใจ “พวกเราดูแลเธออย่างดี แต่เธอไม่เคยเรียกชื่อพวกเราเลย! พวกเราจะไม่สนใจเธอแล้ว!”

ไอรดาเสียใจเป็นอย่างมาก