หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1754

เจตนินพินิจพิเคราะห์คนที่อยู่ตรงหน้าเขา

กัปตันก้มหน้าภายใต้สายตาของเจตนิน ความกลัวและความอับอายฉายอยู่ชัดบนใบหน้าเขาขณะที่ตัวสั่นเทิ้มเมื่อคิดว่าเจตนินกำลังโกรธ กัปตันเข้าไปใกล้อย่างระแวงและพยายามอธิบาย “ผมเชื่อว่าคุณรู้นะครับ ว่าเรากำลังเจอกับปัญหาทางทะเลที่คาดเดาไม่ได้ แต่อย่ากังวลไปเลย! ลูกเรือผมมีประสบการณ์สูงมาก ไม่ต้องห่วงหรอกครับ คุณจะรอไม่นาน”

หลังจากกัปตันยืนยันแล้ว เจตนินก็มีสีหน้าอ่อนลง “แล้วมันจะนานแค่ไหน? กะให้ผมหน่อยสิ”

กัปตันถอนหายใจโล่งอก “มากที่สุดก็ครึ่งชั่วโมงครับ! นี่ใกล้จะเที่ยงแล้ว ถ้าคุณหิว ผมจะให้คนในครัวเตรียมมื้อเที่ยงให้ พอคุณกินเสร็จแล้ว เราก็พร้อมจะออกเดินทางพอดี!”

เป็นไปตามคาด เจตนินไม่ได้อยู่ในอารมณ์จะทานอะไร เขาโบกมือให้กัปตันอย่างหมดความอดทน “ไม่จำเป็นหรอก ผมจะกินแค่กาแฟพอ!”

กัปตันพึมพำตอบรับ เขาหันหลังออกไปทำตามคำสั่งเจตนิน

ภายในไม่กี่นาที ก็มีคนเอากาแฟมาให้เจตนินตามที่เขาร้องขอ

เมื่อเวลาผ่านไป เจตนินก็เริ่มอยู่ไม่สุข เขาพยายามจะทำให้ตัวเองยุ่งเข้าไว้ด้วยการตรวจสอบของต่างๆ ในกระเป๋าของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อจะพยายามลดความกังวล

เมื่อกาแฟมาเสิร์ฟ เจตนินก็หยิบแก้วแล้วดื่มรวดเดียวจนหมดโดยไม่หันกลับไปมองเลย

วินาทีต่อมา เขาก็แทบจะถ่มกาแฟที่ดื่มเข้าไปเพราะรู้สึกว่าของเหลวนั้นมีรสชาติแปลกๆ

“นี่มันบ้าอะไรกัน? แกเรียกมันว่ากาแฟงั้นเหรอ?” เจตนินเริ่มสบถออกมาขณะที่ขว้างแก้วกาแฟลงกับพื้นจนแตก “นี่คือสิ่งที่ฉันได้รับจากพวกแกหลังจากจ่ายเงินไปตั้งเยอะงั้นเหรอ? แค่ตรงต่อเวลายังทำไม่ได้เลย!”

เช่นนั้นแล้ว เจตนินก็ปิดกระเป๋า เขายกมันขึ้นมาแล้วเริ่มเดินออกไปจากประตู “สวะเอ๊ย! ออกไปให้พ้นเลย! ฉันจะไปจ้างคนอื่นแทน!”

“ความผิดผมเองแหละ คุณเจตนินมีกระเพาะเคลือบทองอย่างนั้น เขาจะทนกับกาแฟสำเร็จรูปหมดอายุราคาถูกๆ ได้ยังไงกัน?” เสียงเยาะเย้ยดังขึ้นข้างกายเขา

การตัดสินใจของเจตนินถูกบดบังด้วยความโกรธ เมื่อเขาได้ยินคำนั้น เขาก็หันหน้าไปทางต้นเสียงจนกระทั่งพบกับสายตาอำมหิตของคนที่กำลังพูด

ทันใดนั้น เจตนินเห็นจักรภพกำลังยืนเอามือล้วงกระเป๋าอยู่ที่ประตู แววเยาะเย้ยและถากถางปรากฏอยู่บนใบหน้าเขา ขณะที่มองเจตนินราวกับกำลังมองตัวตลกทำการแสดงอยู่

พวกเขาจริงๆ! มาทำอะไรกันที่นี่?

แล้วพวกเขารู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่ไหน?

เจตนินมองตามสายตาจักรภพไปแล้วเห็นเลอศิลป์ เป็นอีกครั้งที่เขาตกใจจนพูดไม่ออก

เลอศิลป์เหรอ? เขาหาฉันเจอได้ยังไง?

ขณะที่เขาสบตาเลอศิลป์ อีกฝ่ายก็พูดทำลายความเงียบ น้ำเสียงของเขาเย็นเยือกจนจับเข้ากระดูก

“คุณคงไม่คิดว่าทุกอย่างจะเลิศหรูและราบรื่นหรอกใช่ไหม? ในเมื่อคุณหนีออกนอกประเทศหลังจากทำเรื่องเลวๆ แบบนั้นกับรษิกาน่ะ คุณเจตนิน”

สายตาของเลอศิลป์เย็นชามากขึ้นกว่าเมื่อคืนนี้

เมื่อนึกถึงการเผชิญหน้าระหว่างเขากับเลอศิลป์เมื่อคืน เจตนินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความเจ็บปวดซึ่งแผ่ซ่านออกมาจากแผลของเขาที่ยังไม่หายดี ภายในเสี้ยววินาที สีหน้าเขาก็ซีดเผือด

“ถึงคุณจะหนีไปจนสุดขอบฟ้าหรือสุดมุมโลก ผมก็ไม่ปล่อยคุณให้รอดไปได้หรอก!” เลอศิลป์พูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “อีกอย่าง ผมไม่ได้คิดว่าจะให้โอกาสคุณหนีไปได้ด้วยซ้ำ”