หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1755

มือของเจตนินที่ถือกระเป๋าอยู่เริ่มสั่นเทิ้ม

แต่สายตาของเขากวาดไปมองรษิกา เขาจึงฝืนตัวเองให้ตั้งสติไว้

ฉันแพ้ไม่ได้! ที่สำคัญกว่านั้น ฉันแสดงความขลาดกลัวต่อหน้าผู้หญิงไม่ได้!

“พวกคุณต้องการอะไร?” เขาตั้งสติแล้วเงยหน้ามามองทั้งสามคน

นาทีที่เขาถามออกไป เสียงที่เย็นเยือกของเลอศิลป์ก็ดังก้องในห้อง “ตอนแรก ผมคิดว่าจะส่งคุณเข้าคุกหลังแต่งงานกับรษิกา แต่ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะหมดความอดทนเสียจนกล้าวางยารษิกา”

สายตาของเลอศิลป์เคร่งเครียดมากขึ้นในทุกคำที่เขาพูดออกมา “ถ้าคุณรอจนถึงวันที่รษิกากับผมแต่งงานกัน บางทีผลกรรมที่คุณต้องเผชิญก็อาจจะแค่ดำรงกุลกรุ๊ปล้มละลาย แต่ตอนนี้ การลงโทษแค่นั้นคงไม่พออีกแล้ว!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจตนินก็ผงะไปอีกหน

ไม่แปลกใจเลยที่รู้สึกเหมือนการสืบสวนเรื่องดำรงกุลกรุ๊ปของเลอศิลป์มันรวดเร็วและลงรายละเอียดเยอะมาก! นั่นเป็นเพราะเขาสืบเรื่องดำรงกุลกรุ๊ปมาก่อนแล้ว และยังมีหลักฐานทุกอย่างอยู่ในมือด้วย!

เลอศิลป์อาจจะเริ่มวางแผนทุกอย่างนี้ตั้งแต่นาทีที่พิษเริ่มออกฤทธิ์กับรษิกา!

ขณะที่เจตนินวางแผนการชั่วร้ายทั้งหมดนี้ เลอศิลป์ก็ทำเหมือนกันเพื่อเป็นการแก้แค้น!

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เจตนินก็รู้สึกใจหาย ขณะที่เย็นวาบไปทั่วสันหลัง

ดูเหมือนว่าร่างกายของเขาถูกงูยักษ์รัดเอาไว้ เขาดิ้นรนเพื่อพยายามจะหายใจให้ออก

ไม่! ไม่นะ! มันยังไม่ถึงเวลาที่ฉันจะยอมรับความพ่ายแพ้!

ทักษะการแพทย์ของฉันแย่งั้นเหรอ?

ด้วยความโกรธจากการเยาะเย้ย เจตนินจึงถูกบดบังไปด้วยความโกรธและสูญเสียการควบคุมอารมณ์ไป เขาจ้องมองรษิกาและถ่มน้ำลาย “ถ้ารษิกาเต็มใจที่จะร่วมงานกับผม ผมคงจะสร้างอาณาจักรทางการแพทย์ที่ยิ่งใหญ่ได้อย่างแน่นอน! การที่เธอไม่รับรู้ถึงโอกาสอันยิ่งใหญ่นั้นบังคับให้ผมต้องทำสิ่งที่ผมทำลงไป! ถ้าเธอจะฟังผมตั้งแต่แรก รับประกันได้เลยว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ! อันที่จริงเธอจะเพลิดเพลินไปกับชื่อเสียงและเงินทองอยู่เคียงข้างผมด้วยซ้ำ!”

จะพูดอีกอย่างก็คือ เป็นความผิดของรษิกาที่ทำให้เขาต้องลงเอยเละเทะเช่นนี้

ความเงียบเข้าปกคลุมหลังจากเจตนินกล่าวเช่นนั้น

แม้แต่สีหน้าของเจตนินก็เปลี่ยนจากเยาะเย้ยไปเป็นเคร่งเครียด

สีหน้าของรษิกาก็เคร่งเครียดไม่ต่างกัน “แต่ฉันคิดอย่างนี้นะคะ คุณเจตนิน ตอนนี้คุณคงได้รับบทเรียนหลังจากเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมา หรืออย่างน้อยก็มีความรู้สึกผิดบ้าง ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะยังไม่กลับตัวกลับใจอยู่ดี…”

“กลับตัวกลับใจเหรอ? ทำไมผมต้องกลับใจด้วย? มันเป็นความคิดของคุณเองที่ตรงทื่อเกินไป!” เจตนินหน้าแดงด้วยความโกรธ “หมอจะใฝ่หาเงินบ้างไม่ได้เลยเหรอ? ประวัติศาสตร์ของตระกูลดำรงกุลมีมากี่ปีแล้ว? ประวัติศาสตร์ของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์เองก็ยังเทียบไม่ติดเลย! มันยุติธรรมแล้วเหรอที่ฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปจะมาควบคุมดำรงกุลกรุ๊ป? ผมแค่อยากจะพลิกสถานการณ์ที่น่าขันและไร้สาระนี้! มันผิดมหันต์มากเลยงั้นเหรอ?”