หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1756

“ไอ้ความงมงายของคุณนี่แหละที่ทำให้ผิดมหันต์มาก!”

ไม่มีใครที่โกรธได้เท่ากับรษิกาแล้วที่ได้เห็นหน้าเจตนิน “มีตั้งหลายทางที่คุณจะรุ่งโรจน์ด้วยชื่อเสียงของตระกูลดำรงกุล แต่คุณก็ยังเลือกทางที่ผิดอยู่ดี! สำหรับคนที่ทำงานด้านการดูแลสุขภาพ จุดมุ่งหมายของเราคือการช่วยเหลือคนอื่น แต่คุณ ในฐานะที่เป็นทายาทของตระกูลดำรงกุล คุณกลับใช้ความรู้ทางการแพทย์ของคุณไปทำร้ายคนอื่น! ทั้งที่ทำลงไปมากขนาดนั้น คุณยังไม่คิดจะกลับใจอยู่อีก!”

ทั้งเจตนินและรษิกาต่างก็เป็นแพทย์ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่พวกเขาพบกันครั้งแรกในงานให้คำปรึกษาทางการแพทย์แบบไม่เสียค่าใช้จ่ายอีกด้วย

ความชื่นชมทั้งหลายที่รษิกามีต่อเจตนินเปลี่ยนไปเป็นความผิดหวัง ยิ่งเมื่อก่อนเธอชื่นชมเจตนินมากเท่าไร เธอก็ยิ่งรู้สึกผิดหวังมากขึ้นในตอนนี้

“เจตนิน ฉันลืมเรื่องที่คุณวางยาฉันเพราะความเห็นแก่ตัวของคุณไปได้นะ แต่คุณเอาดำรงกุลกรุ๊ปมาเป็นเดิมพันได้ยังไง? ภาพนายท่านจุลพัฒน์ไม่เคยผุดขึ้นมาในหัวคุณบ้างเลยเหรอ? คุณวางแผนมาตั้งแต่เมื่อไร? คุณไม่คิดเลยเหรอว่าวันนึงมันจะต้องจบลงแบบนี้?”

ทั้งที่พูดด้วยสติเต็มร้อย แต่การสอบสวนของรษิกาก็ไม่ได้เข้าหูเจตนินเลย

กระนั้น เจตนินก็อยู่ในจุดที่ถอยกลับไม่ได้แล้ว เขาจะยอมรับความผิดพลาดในตอนนี้ได้อย่างไร?

เขาจ้องมองรษิกาที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา เจตนินกัดฟันแล้วพ่นพูดออกมาว่า “คุณจะรู้อะไร? คุณเป็นแค่คนธรรมดาที่เปลี่ยนอาชีพของคุณกลางทาง! คุณคิดว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะจริงๆ เพียงเพราะคนอื่นชมคุณแค่ครั้งหรือสองครั้งงั้นเหรอ? กล้าดียังไงมาตัดสินผมอย่างดูถูกแบบนั้น? คุณมีความสัมพันธ์ยังไงกับตระกูลดำรงกุล? ทำไมถึงมาพูดแทนตระกูลดำรงกุลได้ซะล่ะ?”

รษิกาผงะไปเมื่อได้ยินคำพูดเจตนิน ความตื่นตระหนกในแววตาเธอเปลี่ยนไปเป็นทุกข์ตรม “ฉันมองคุณผิดไปจริงๆ ฉันไม่เคยคิดเลยว่านี่คือธาตุแท้ของคนอย่างคุณ”

ทายาทตระกูลสูงส่งอย่างดำรงกุลโลถโมโทสันอย่างนี้ได้ยังไงกัน?

ในสองสามวันที่ผ่านมา ไม่ว่าเธอจะผิดหวังในตัวเจตนินมากแค่ไหน รษิกาก็ยังมีความหวังว่าเขาก็แค่ไม่มีเหตุผลไปชั่วคราวเท่านั้น

แต่จากที่ดูแล้ว เธอพลาดไปจริงๆ เจตนินเป็นคนที่โลภมาโดยตลอดภายใต้บุคลิกที่ถ่อมตนและมีเกียรติของเขา