หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1757

“เพราะหมอหัวโบราณอย่างแก วงการแพทย์ถึงเป็นแบบนี้!”

ทันใดนั้น เจตนินก็ดึงมีดออกมาจากด้านหลังและพุ่งเข้าหารษิกาพลางกรีดร้องลั่น “ถ้าไม่ใช่เพราะความโง่ของแก ฉันก็คงไม่มาลงเอยอย่างนี้!”

หัวใจของรษิกาเต้นรัวเมื่อเธอเห็นมีดในมือเจตนิน

ลูกเรือที่อยู่ด้านหลังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว พวกเขาตรึงเจตนินไว้บนพื้นทันที

แคร้ง! มีดในมือเจตนินร่วงลงไปกับพื้นขณะที่เขาดิ้นรนให้หลุดพ้นออกมา

“ปล่อยฉันนะโว้ย! ฉันจ่ายเงินให้พวกแกนะ! กล้าดียังไงถึงไปช่วยพวกมันหลังจากรับเงินฉันไปแล้ว? ไอ้พวกเศษสวะ! ฉันจะวางยาพิษพวกแกให้หมดทุกคนเลย!”

แล้วเขาก็ต้องแปลกใจ เพราะลูกเรือทุกคนยังคงตรึงเขาไว้อยู่เงียบๆ ก่อนจะหันไปมองเลอศิลป์เพื่อรอคำสั่ง

เลอศิลป์มองเจตนินด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ก่อนจะพูดว่า “ในเมื่อคุณพูดถึงฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปว่าเป็นหนามยอกอกอย่างนั้น คุณก็น่าจะค้นคว้าดูทรัพย์สินของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปเอาไว้ก่อนที่จะวางแผนหลบหนีนะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจตนินก็เงียบลงแล้วมองไปทางเลอศิลป์ด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“ในหมู่บริษัทลูกสิบแห่งที่คุณต้องการนักหนานั่นน่ะเป็นบริษัทขนส่งทางเรือ คุณไม่ได้ดูรายละเอียดบ้างเลยเหรอ?”

เลอศิลป์มองลงมาที่เจตนิน “ในสายตาคุณมีแต่เงินเท่านั้น ถึงผมจะให้บริษัทไปกับคุณแล้ว คุณจะเอาไปทำอะไรได้ล่ะ?”

ตอนนั้นเองที่จักรภพอดทาเกลือลงบนแผลสดไม่ได้ “จะบอกอะไรให้นะ ระบบขนส่งในหัสดินส่วนมากอยู่ในความควบคุมของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป เรือที่คุณขึ้นมาในตอนนี้ก็เป็นของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปเหมือนกัน ผมไม่เคยเจอใครที่โง่มากขนาดนี้ โง่มากพอจนวางกับดักตัวเองขณะวางเส้นทางการหนีอย่างนี้ได้”

เรือลำนี้เป็นของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปงั้นเหรอ?

ความตกใจและเสียใจท่วมท้นจิตใจเจตนินเมื่อเขาได้รู้ความจริง

ระหว่างนั้น เลอศิลป์ก็พูดอย่างเย็นชา “คุณควรหยุดลงแค่นี้ ตำรวจกำลังมาที่นี่แล้ว ในไม่ช้า คุณจะได้รับโทษที่คุณควรได้รับ!”

เป็นอีกครั้งที่เจตนินพูดไม่ออกเพราะคำพูดของเลอศิลป์ ความเกลียดชังแผ่ไปทั่วใบหน้าของเขาขณะที่ข่มขู่คนทั้งคู่ เขากัดฟันพูดไปว่า “ฉันจะไม่ปล่อยพวกแกให้รอดไปได้เลย! ถ้าไม่ใช่เพราะแก ดำรงกุลกรุ๊ปก็คงเป็นอาณาจักรทางการแพทย์โดยมีฉันเป็นผู้นำ! พวกแกไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉันด้วยซ้ำ ฉันจะทำให้แกทุกคนต้องชดใช้!”

ดวงตาของรษิกาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเสียใจเมื่อเห็นพฤติกรรมบ้าคลั่งของเจตนิน

ใครจะไปคิดว่าทายาทของตระกูลดำรงกุล ชายที่มีอนาคตอันรุ่งโรจน์จะกลายเป็นคนโลภได้ขนาดนี้?

“ไปกันเถอะ”

เมื่อเห็นความเจ็บปวดในแววตาเธอ เลอศิลป์ก็จับมือเธอแล้วบีบไว้เป็นการปลอบใจ ก่อนจะพาเธอออกไปจากห้อง ระหว่างนั้น จักรภพและกัปตันก็อยู่รอให้ตำรวจมาถึง