หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1758

ในหนึ่งวัน ตระกูลดำรงกุลเปลี่ยนแปรจากตระกูลอันสูงส่งในวงการแพทย์ไปเป็นการถูกคนทั่วไปรังเกียจ

เรื่องนั้นมาถึงจุดจบแล้ว

เมื่อพวกเขาออกจากเรือมา เลอศิลป์ก็ค่อยสตาร์ทเครื่องรถแล้วหันไปมองคนที่อยู่ข้างๆ “คุณอยากไปไหนไหม?”

หลังจากนอนอยู่ในโรงพยาบาลมาหลายวัน หญิงสาวอาจจะต้องการไปไหนมาไหนบ้างเพื่อให้จิตใจแจ่มใสขึ้น

รษิกาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะพูดว่า “ฉันอยากไปเยี่ยมอาจารย์หมอพงศกร”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้ว “อาจารย์หมอจุลพัฒน์อยู่ที่โรงแรมใกล้ๆ โรงพยาบาล และน่าจะยังไม่กลับไปเร็วๆ นี้ เราไปหาวันอื่นก็ได้นะ”

รษิกาส่ายหน้าและตอบว่า “ฉันฟื้นขึ้นมาได้ก็เพราะความช่วยเหลือของอาจารย์ อีกอย่าง ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้อยากไปที่ไหน เราไปหาเขากันก่อนเถอะ”

หลังจากเห็นว่าเธอมุ่งมั่น ชายหนุ่มก็ตอบตกลงและสตาร์ทรถ พวกเขาเดินทางไปที่โรงแรมกันทันที

ระหว่างทาง รษิกาเอนกายพิงหน้าต่างรถ สีหน้าเธอเต็มไปด้วยความทุกข์และเหนื่อยล้า

ประการแรก เธอถูกวางยาพิษ ต่อมาเธอก็ได้เห็นว่าเจตนินชั่วร้ายมากแค่ไหน หลังจากผ่านไปสองสามวัน เธอก็เหนื่อยล้าไปทั้งกายและใจ

เลอศิลป์ปวดใจเมื่อเขาเห็นสภาพของเธอ เขาค่อยๆ ชะลอรถให้ช้าลงแล้วเงียบไป โดยปล่อยให้เธอได้พัก

จนกระทั่งมาถึงโรงแรม อารมณ์ของรษิกาก็ยังไม่ค่อยดีขึ้นเท่าไร แต่เธอก็พยายามปรับสีหน้าให้ดีขึ้น ขณะขึ้นไปชั้นบนสุดกับเลอศิลป์

เมื่อรู้ว่าพงศกรชอบที่เงียบสงบ เลอศิลป์ก็จองห้องที่มีความเป็นส่วนตัวไว้ให้เขา

พอคนทั้งสองมาถึง ชายชราก็กำลังชมวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่างอยู่

หลายปีแล้วที่พงศกรอยู่ในเมืองที่ปลีกวิเวก เขาจึงไม่ได้เห็นโลกภายนอกมาเป็นเวลานาน

ในเวลาเดียวกัน สายตาของเขาก็เจือไปด้วยแววครุ่นคิด