หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1759

รษิกาค่อยๆ วางแก้วน้ำลงและถามอย่างอ่อนโยน “นี่มัน…”

เรามาที่นี่เพื่อขอบคุณอาจารย์หมอไม่ใช่เหรอ? แล้วบัตรบนโต๊ะนี่มันอะไรกัน?

เลอศิลป์อธิบายด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “นี่เป็นของขวัญที่ผมเตรียมไว้ให้อาจารย์หมอพงศกร แต่เขาปฏิเสธ ดูเหมือนว่าเขามีอะไรที่อยากจะพูด”

หลังจากพูดจบแล้ว เขาก็ยกมือขึ้นมาหยิบบัตรบนโต๊ะกลับคืนไป

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็มองชายชราที่อยู่ข้างๆ ด้วยความสับสน

พงศกรพยักหน้าอย่างพอใจ “อันที่จริง ผมมีเรื่องอยากจะถามพวกคุณ ดีแล้วล่ะที่พวกคุณตัดสินใจมาหาผม”

หญิงสาวไม่ปฏิเสธคำขอของเขาและพยักหน้า “มีอะไรเหรอคะ? บอกฉันมาสิ คุณช่วยฉันไว้มาก และถ้ามีอะไรที่ฉันช่วยคุณได้ ฉันจะพยายามทำอย่างเต็มที่เลย!”

“ผมโล่งใจที่ได้ยินอย่างนั้น” พงศกรยิ้มพอใจและมองรษิกา “ผมอยากขอทำงานในสถาบันวิจัยของคุณ มันคงไม่ยากเย็นอะไรที่คุณจะจัดการตามนั้นนะ”

อาจารย์หมอพงศกรอยากทำงานที่สถาบันวิจัยของฉันงั้นเหรอ?

ชั่วครู่หนึ่ง รษิกาก็สงสัยว่าหูฝาดไปหรือไม่ “จริงเหรอคะ?”

เพราะปลีกวิเวกเป็นเวลาหลายปี เธอคิดว่าเขาคงอยากจะกลับมามาก

เธอไม่รู้เลยสักนิดว่าเขาจะขอเช่นนั้น!

“หลังจากได้ติดต่อกับคุณมาสองสามวันนี้ ผมคิดว่าคุณน่าสนใจมาก และบางทีสถาบันวิจัยคงมีงานที่ผมสนใจเหมือนกัน” พงศกรกล่าวอย่างใจเย็น “ผมคิดอยู่ตลอดทั้งวัน และพอผมคิด พวกคุณสองคนก็มา ผมว่ามันคงเป็นโชคชะตาสินะ”

พงศกรไม่สะทกสะท้านใดๆ เขาหัวเราะและกล่าวว่า “ผมเพิ่งคิดเรื่องนี้เมื่อวานเอง และเพิ่งจะตัดสินใจได้ ในเมื่อคุณยินดี มันก็เพียงพอแล้ว ผมตั้งตารอจะได้ทำงานร่วมกับคุณนะ”

รษิกาพยักหน้า “ฉันเองก็ตั้งตารอจะได้เรียนรู้จากคุณเหมือนกันค่ะ!”

ไม่นานนัก ทั้งสองคนก็เปลี่ยนการสนทนาไปเป็นทิศทางของสถาบันวิจัยและพูดคุยกันด้วยความมุ่งมั่น

ระหว่างนั้น เลอศิลป์ก็สังเกตหญิงสาวร่างเล็กข้างๆ เขา ขณะที่เธอพยายามปกปิดความตื่นเต้นเอาไว้ แม้ว่าเขาไม่เข้าใจบทสนทนาของพวกเขา แต่ร่องรอยความสุขในแววตาเขาก็ฉายชัดเพราะเขาดีใจแทนเธอ

รษิกาคุยกับพงศกรอยู่นาน และเมื่อถึงเวลาเที่ยง เธอก็บอกลาอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก “เราคงต้องขอตัวแล้วค่ะ ถ้าคุณพร้อมเมื่อไรก็บอกฉันได้เลยนะคะ”

ชายชรายิ้มและตอบรับ “ได้เลย ลาก่อนนะ”