หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1759

รษิกาค่อยๆ วางแก้วน้ำลงและถามอย่างอ่อนโยน “นี่มัน…”

เรามาที่นี่เพื่อขอบคุณอาจารย์หมอไม่ใช่เหรอ? แล้วบัตรบนโต๊ะนี่มันอะไรกัน?

เลอศิลป์อธิบายด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “นี่เป็นของขวัญที่ผมเตรียมไว้ให้อาจารย์หมอพงศกร แต่เขาปฏิเสธ ดูเหมือนว่าเขามีอะไรที่อยากจะพูด”

หลังจากพูดจบแล้ว เขาก็ยกมือขึ้นมาหยิบบัตรบนโต๊ะกลับคืนไป

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็มองชายชราที่อยู่ข้างๆ ด้วยความสับสน

พงศกรพยักหน้าอย่างพอใจ “อันที่จริง ผมมีเรื่องอยากจะถามพวกคุณ ดีแล้วล่ะที่พวกคุณตัดสินใจมาหาผม”

หญิงสาวไม่ปฏิเสธคำขอของเขาและพยักหน้า “มีอะไรเหรอคะ? บอกฉันมาสิ คุณช่วยฉันไว้มาก และถ้ามีอะไรที่ฉันช่วยคุณได้ ฉันจะพยายามทำอย่างเต็มที่เลย!”

“ผมโล่งใจที่ได้ยินอย่างนั้น” พงศกรยิ้มพอใจและมองรษิกา “ผมอยากขอทำงานในสถาบันวิจัยของคุณ มันคงไม่ยากเย็นอะไรที่คุณจะจัดการตามนั้นนะ”

อาจารย์หมอพงศกรอยากทำงานที่สถาบันวิจัยของฉันงั้นเหรอ?

ชั่วครู่หนึ่ง รษิกาก็สงสัยว่าหูฝาดไปหรือไม่ “จริงเหรอคะ?”

เพราะปลีกวิเวกเป็นเวลาหลายปี เธอคิดว่าเขาคงอยากจะกลับมามาก

เธอไม่รู้เลยสักนิดว่าเขาจะขอเช่นนั้น!

“หลังจากได้ติดต่อกับคุณมาสองสามวันนี้ ผมคิดว่าคุณน่าสนใจมาก และบางทีสถาบันวิจัยคงมีงานที่ผมสนใจเหมือนกัน” พงศกรกล่าวอย่างใจเย็น “ผมคิดอยู่ตลอดทั้งวัน และพอผมคิด พวกคุณสองคนก็มา ผมว่ามันคงเป็นโชคชะตาสินะ”