หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1760

พงศกรเงียบไปพักหนึ่งหลังจากส่งเลอศิลป์กลับไปพร้อมรษิกา จากนั้น เขาก็รู้สึกว่าถึงเวลาที่ต้องไปพบชโยดมแล้ว

อย่างไรเสีย เขาก็มาที่นี่ตามคำขอของชโยดม ตอนนี้ทุกอย่างสำเร็จแล้ว เขาก็ควรจะแจ้งให้ชโยดมรับทราบ

เมื่อคิดได้เช่นนั้น พงศกรก็เดินทางไปที่บ้านของชโยดมหลังจากทานมื้อเที่ยงแล้ว

ทันทีที่เขาเข้าไปในบ้าน เขาก็เห็นฝนทิพย์กับชโยดมอยู่บนโซฟา

ฝนทิพย์ยิ้มมีความสุข และเธอดูเหมือนจะเอนกายเข้าไปหาชโยดมด้วย แม้ว่าพงศกรจะไม่รู้ว่าเป็นความตั้งใจหรือไม่ แต่ดูเหมือนชโยดมจะไม่ได้อยากหลบเลี่ยงเธอเหมือนกัน ดังนั้น ปฏิสัมพันธ์ของพวกเขาจึงดูใกล้ชิดกันมาก

เช่นนั้นแล้ว พงศกรจึงขมวดคิ้วและกระแอมไอ

กลายเป็นว่าคนทั้งสองเพิ่งรู้ว่าเขามาที่นี่ และพวกเขาก็รีบออกห่างจากกันอย่างรวดเร็ว

“อาจารย์หมอพงศกร ลมอะไรหอบมาถึงนี่ครับ?”

ชโยดมดูมีสติมากกว่าฝนทิพย์ขณะที่เขาหันมาทักทายพงศกรด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะขอให้พ่อบ้านเตรียมชามาให้เขา

พงศกรพยักหน้าและนั่งลงที่โซฟาเดี่ยวข้างๆ พวกเขา “ผมมาที่นี่เพื่อแจ้งให้ทราบว่าได้ทำตามที่คุณขอให้ผมทำเรียบร้อยแล้ว”

ชโยดมหันไปมองฝนทิพย์เมื่อได้ยินเช่นนั้น

จากคำพูดของชโยดม กลายเป็นว่ารษิกาฟื้นตัวแล้ว แต่ฝนทิพย์ไม่ได้บอกอะไรเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย

ฝนทิพย์ที่นั่งนิ่งอึ้งสังเกตเห็นสายตาของชโยดม เธอจึงตื่นตระหนก เธอเปิดปากจะอธิบายกับเขา แต่ในตอนนั้น เขาก็เบือนหน้าหนีไปแล้ว

“นี่คุณ… คิดว่าจะกลับเลยหรือเปล่าครับ?” ชโยดมรับชาจากพ่อบ้านและวางไว้ตรงหน้าพงศกร

ชายชราส่ายหน้าและพูดว่า “ผมคิดว่าจะไปทำงานที่สถาบันวิจัยของผู้หญิงคนนั้นสักพัก”

ฉันคิดว่าเขามาที่นี่เพราะฉันและคิดว่าจะกลับไปในทันที

อย่างไรเสีย พงศกรก็ไม่ใช่คนที่เขาจะเร่งจ้างได้ แต่ตอนนี้พงศกรกำลังเลือกที่จะสละวิถีชีวิตอันสันโดษของเขาเพื่อคนอื่น แล้วมันจะไม่ใช่การโจมตีชื่อเสียงของเขาได้อย่างไร?

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องของรษิกากลายเป็นงานการกุศลสำหรับตระกูลกังสดาลพิภพ แทนที่จะเป็นบุญคุณ

มันคือความสูญเสียใหญ่หลวง

แต่พงศกรก็ตัดสินใจแล้ว และชโยดมก็รู้ว่าเขาไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ เขาจึงทำได้แค่ยิ้มอย่างจอมปลอม และแสดงความยินดีกับพงศกร

“เยี่ยมเลยครับ! เยี่ยมมากที่คุณจะได้กลับมาอยู่ในวงการแพทย์อีกครั้ง ยิ่งไปกว่านั้น นี่ก็เป็นการเติมเต็มความหวังที่คุณคิดมาทั้งชีวิต หากมีอะไรให้ผมช่วย ก็มาหาผมได้เลยนะครับ”

ชโยดมเป็นเพียงผู้มีพระคุณต่อพงศกร ดังนั้นเขาจึงไม่แยแสพงศกรเลย ยิ่งไปกว่านั้น พงศกรยังรู้สึกว่าเขาได้ตอบแทนบุญคุณของชโยดมไปมากแล้วในตอนนี้

ดังนั้น พงศกรจึงได้แต่พยักหน้าให้เขาเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ถ้างั้น ในเมื่อผมไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ผมก็คงต้องขอตัวก่อน”