หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1761

ชโยดมไม่มีอะไรจะพูดอีก เขาจึงไปส่งพงศกรกลับ

ไม่นานนัก ที่คฤหาสน์ก็เหลือเพียงแค่เขากับฝนทิพย์อยู่กันตามลำพัง

“เราจะปล่อยให้เขาทำงานที่สถาบันวิจัยของรษิกาจริงๆ เหรอ? คุณลงทุนลงแรงไปตั้งเยอะในการจะจ้างเขานะคะ!”

ฝนทิพย์ไม่พอใจแทนเขา

แต่ชโยดมจ้องมองเธอแล้วตวาดว่า “แล้วจะยังไงล่ะ? เราจะทำอะไรได้อีกเหรอ? คุณกำลังจะบอกว่าคุณสามารถทำให้เขาอยู่กับเราต่อได้หรือไง?”

ฝนทิพย์ผงะแล้วรีบปิดปากไว้ แต่เธอก็ยังรู้สึกเสียใจ

รษิกามีดีตรงไหนนะ? เธอทำให้ราชาด้านการแพทย์อยู่กับเธอได้ยังไง? เห็นได้ชัดว่าเราดูแลเขาได้ดีกว่ามาก หากเขาจะอยู่ เขาก็ควรจะอยู่กับเราแทนสิ!

บรรยากาศในห้องนั่งเล่นแปรเปลี่ยนเป็นตึงเครียด

ชโยดมขมวดคิ้วและเงียบไปนาน ทันใดนั้น เขาก็กล่าวว่า “ถึงแม้ว่าเราจะเก็บชายชราคนนั้นไว้ไม่ได้ เราก็ปล่อยให้รษิกาได้อะไรดีๆ ไปง่ายๆ ไม่ได้เหมือนกัน!”

ฝนทิพย์พยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะถามด้วยความสงสัย “งั้นเราควรจะทำยังไงกันดีคะ?”

พงศกรไปร่วมงานกับสถาบันวิจัยของรษิกาเป็นเรื่องที่ตกลงกันไว้เรียบร้อยแล้ว พวกเขาจะยังทำอะไรเพื่อไม่ให้รษิการอดไปได้ง่ายๆ ได้อีกล่ะ?

เมื่อชโยดมจ้องมองเธออีกครั้ง ความโกรธบนใบหน้าเขาก็หายไป เขายิ้มและเติมชาให้เธอก่อนจะพูดว่า “ไม่ว่าจะยังไง คุณก็เป็นคนจ้างอาจารย์หมอพงศกรมา ตอนนี้เขารักษารษิกาหายแล้ว พวกนั้นก็ควรจะขอบคุณคุณ”

ฝนทิพย์หันไปมองเขาด้วยความสับสน

ชโยดมอยู่ข้างๆ เธอ เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนและพูดกับเธอด้วยเสียงทุ้มลึก “เราลงเรือลำเดียวกันแล้วนะ ผมจะโกหกคุณไปทำไม? ผมไม่ได้ช่วยคุณจ้างอาจารย์หมอพงศกรมาเมื่อคุณขอให้ผมช่วยหาคนมารักษารษิกาหรอกเหรอ?”

ขณะที่เขาโน้มน้าวใจ ฝนทิพย์ก็เริ่มแสดงทีท่าว่าจะยอม

“ทำตามที่ผมบอกแหละ ใครจะไปรู้ว่าใครจะได้ลงเอยเป็นผู้นำของครอบครัวคชาเรศล่ะ?” ชโยดมยืนกราน

ในที่สุด ฝนทิพย์ก็เอนกายเข้าไปในอ้อมแขนเขาและพูดอย่างอ่อนโยน “ฉัน… ฉันจะคุยกับพี่ชายฉันเรื่องนี้ทีหลัง ลองมาดูกันว่าเขาคิดจะขอบคุณฉันยังไง”

ชโยดมก้มหน้ามามองผู้หญิงในอ้อมแขนเขา ในแววตาเขาไม่มีอะไรนอกจากความมืดมน แต่เขาก็ตบไหล่ให้กำลังใจเธอขณะที่เขาพูดว่า “ผมจะรอข่าวดีนะ”

ทั้งสองคนคุยกันต่อไปเกี่ยวกับรายละเอียดในแผน เมื่อเริ่มจะดึกแล้ว ชโยดมก็ให้คนไปส่งฝนทิพย์กลับบ้าน