หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1765

“เข้าใจแล้ว ฉันจะคอยระวังเอาไว้” รษิกาสรุปพลางยิ้ม เธอรู้ว่าเพื่อนของเธอก็แค่เตือนเพื่อผลประโยชน์ของตัวเธอเอง

ตอนนั้นเองที่เมธินีรู้สึกพอใจ ไม่นานนัก ทั้งสองก็คุยกันเรื่องอื่น บรรยากาศก็ผ่อนคลายขึ้นมามาก

ระหว่างนั้น จักรภพจัดการเรื่องเจตนินเสร็จแล้ว และออกจากสถานีตำรวจเพื่อกลับไปยังบ้านคชาเรศ

ทันทีที่เขาก้าวเข้าบ้านมา เขาก็เจอน้องสาวกำลังนั่งอยู่ที่โซฟา เธอดูทีวีอย่างเหม่อลอย และเหลือบมองมาทางประตูอยู่บ่อยครั้ง

เมื่อฝนทิพย์เห็นเขา สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไป เธอทักทายเขาอย่างกระตือรือร้น

“ฉันเห็นข่าวว่าเจตนินโดนจับแล้วนี่ พี่จักรภพ งั้นรษิกาก็คงฟื้นขึ้นมาแล้วใช่ไหม?”

จักรภพพยักหน้าเป็นคำตอบ “ใช่ เธอฟื้นมาเมื่อคืนนี้ เรายุ่งกับเรื่องเจตนินมาก ก็เลยไม่มีเวลาบอกเธอ”

ต้องขอบคุณน้องสาวของเขาที่เรียกพงศกรมาช่วย ทำให้รษิกาฟื้นขึ้นมาจากอาการโคม่าในครั้งนี้ได้

ดังนั้น มันจึงถูกต้องแล้วที่เขาจะแจ้งเธอเรื่องนี้

ตอนแรกเขาคิดว่าฝนทิพย์จะเสียใจ แต่ไม่คิดเลยว่าจะไม่เห็นร่องรอยความไม่พอใจบนใบหน้าของเธอเลย

ขณะที่เขากำลังสงสัย น้องสาวของเขาก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่มีความหมายบางอย่าง

“อาจารย์หมอพงศกรคงจะทำหน้าที่ได้ดีมากเลยใช่ไหม? เลอศิลป์ไม่พูดอะไรเรื่องนี้เลยเหรอ?”

จะพูดอีกอย่างก็คือ เธอกำลังจะอ้างความดีความชอบกับเขา

คิ้วของจักรภพขมวดเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว และเขารู้สึกเคืองเล็กน้อย

มันก็จริงที่การกระทำของเธอเป็นเรื่องสำคัญในตอนนี้ ดังนั้น มันจึงเป็นเรื่องปกติที่เลอศิลป์จะต้องขอบคุณเธอ แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ควรรอให้เขาเริ่มเสนอการขอบคุณก่อน เธอกล้าขอเองได้ยังไง? อีกอย่าง ความช่วยเหลือที่เธอมีให้รษิกาก็เป็นแค่การแก้ตัวกับเรื่องโง่ๆ ที่เธอเคยทำในอดีต เธอกล้ามาร้องขอของรางวัลได้ยังไงกัน?