หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1772

เลอศิลป์สนใจแต่รษิกาจนเขาไม่สังเกตเห็นความผิดปกติเลย

“คุยนานๆ คุณน่าจะหิวน้ำนะ” เขาพูดกับรษิกา โดยส่งน้ำให้เธอแก้วหนึ่ง ซึ่งเธอรับไปพลางยิ้ม

อรอุษาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน เพราะเลอศิลป์สนใจแต่รษิกา และยังไม่ถามเธอเลยว่าอยากดื่มอะไรไหม

เธอเรียกบริกรมาแล้วบอกว่า “ขอโทษนะ ฉันไม่ค่อยชอบกาแฟเท่าไร คุณช่วยเอาน้ำใส่เลมอนมาให้แทนได้ไหมคะ?”

อาหารถูกนำออกมาเสิร์ฟ รวมทั้งน้ำใส่เลมอนของอรอุษาด้วย

เธออดไม่ได้ที่จะสังเกตเห็นว่าเลอศิลป์วุ่นวายกับการตักอาหารให้รษิกา จนเขาเพิกเฉยต่อเธอไปอย่างสิ้นเชิง แม้ว่าเธอจะเป็นแขกก็ตาม

มันเป็นช่วงเวลาที่น่ากระอักกระอ่วนสำหรับเธอ และเธอก็เสียใจที่ไม่ได้ปฏิเสธคำเชิญมาทานข้าวในครั้งนี้

ทำไมฉันถึงไม่ปฏิเสธไปนะ? การปล่อยให้รษิกามาเลี้ยงข้าวฉันอย่างนี้มันก็ทำให้ฉันเสียเปรียบสิ

อรอุษาพยายามทำลายความเงียบด้วยการพูดว่า “เลอศิลป์ คุณรษิกา ทำไมวันนี้ถึงไม่ได้พาเด็กๆ มาด้วยล่ะ?”

ความจริงแล้ว เธอรู้ว่าเด็กๆ อยู่ที่โรงเรียน แต่อยากจะเริ่มบทสนทนาเท่านั้น

“พวกเขาไปเรียนค่ะ เราว่าจะพาพวกเขาไปเที่ยวเพราะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์พอดี” รษิกาตอบขณะตักอาหารจานโปรดของเลอศิลป์ใส่จานเขา

อรอุษาไม่อาจทนกับการจู๋จี๋ของคนทั้งคู่นี้ได้อีกต่อไป เธอพูดต่อไปว่า “ฉันอยากเจอลูกสามคนของพวกคุณจัง ได้ข่าวมาว่าพวกเขาน่ารักมากด้วย จริงหรือเปล่าคะ?”

เรื่องนั้นทำให้เลอศิลป์สนใจมาก “ใช่ พวกเขาน่ารักมาก ยังไงซะรษิกากับผมก็เป็นพ่อแม่พวกเขา ลูกไม้มันหล่นไม่ไกลต้นหรอก”

อรอุษาใจหายเมื่อได้ยินเช่นนั้น แต่เธอก็รู้ว่าเธอต้องทำหน้าตายเข้าไว้

“ว้าว ฉันต้องไปเห็นเองแล้วล่ะ ฉันสงสัยจังว่าจะเอาของขวัญอะไรมาให้พวกเขาดี”