หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1787

ระหว่างทางเดินไป พวกเขาก็ได้เห็นสัตว์มากมาย รวมทั้งเพนกวิน สิงโตทะเล หมีโพลาร์ซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการกิน ฉลามวาฬที่ยิ่งใหญ่ และแมงกะพรุนสีสันสวยงาม

ทั้งครอบครัวเดินเที่ยวไปหลายชั่วโมง และในที่สุดพวกเขาก็เหนื่อยล้า

แต่พวกเขาก็ถ่ายรูปกันไปหลายรูป นี่เป็นครั้งแรกที่เลอศิลป์กับรษิกาได้ถ่ายรูปครอบครัวพร้อมหน้ากันกับลูกๆ ทั้งสามคนในรอบหกปี

ในทุกๆ รูป สัตว์ทะเลต่างก็อยู่ในภาพเหมือนเป็นสักขีพยาน

เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน เลอศิลป์ก็หยิบทุกอย่างที่เขานำมาด้วยออกมา แล้วเริ่มจัดวาง

อาหารที่เขานำมาได้รับการตระเตรียมจากเชฟไว้ล่วงหน้า และต้องทำเพียงแค่อุ่นเท่านั้น เลอศิลป์จึงใช้หม้ออุ่นอัตโนมัติมาอุ่นอาหารทุกอย่าง

แม้พวกเขาจะสามารถสั่งอาหารมาจากโรงแรมได้ แต่จะเป็นการดีมากกว่าที่ครอบครัวได้สัมผัสความรู้สึกเหมือนได้ออกไปปิกนิกกัน

เด็กๆ เริ่มทานอาหารของตัวเอง รษิกาก็เอาอาหารของตัวเองให้เด็กๆ ด้วยเพื่อให้พวกเขาอิ่ม

เมื่อเห็นภาพนั้น เลอศิลป์จึงเอาอาหารของเขาให้เธอไปทั้งหมด และกินแค่เพียงเค้กชิ้นเดียวเท่านั้น

ตอนนี้พวกเขามาถึงจุดเข้าชมสุดท้าย นั่นคือสวนโลมา และเป็นไปตามคาด คือที่นั่นมีคนอยู่มากมาย

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว เขากังวลว่าคนเยอะๆ แบบนี้อาจจะเป็นอันตรายต่อเด็กๆ ได้

“ถ้าผมรู้ก่อน ผมคงสั่งปิดพิพิธภัณฑ์นี้ไปทั้งวันแล้ว” เลอศิลป์พึมพำ

รษิกาอึ้งไปพักหนึ่ง การที่เขาเป็นผู้บริหารใหญ่ ทำให้รษิกาเชื่อว่าเลอศิลป์คงจะทำอย่างนั้นจริงๆ มันคงง่ายดายมากที่เลอศิลป์จะปิดพิพิธภัณฑ์สัตว์ทะเลเพื่อพวกเขาครอบครัวเดียว แต่ก็ดูไร้สาระที่จะทำเช่นนั้น

“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ มันก็ดีนะที่ได้สัมผัสบรรยากาศเวลาเราออกมาสนุกกันข้างนอก ถึงคนจะเยอะไปหน่อย แต่ฉันก็ชอบนะ เดี๋ยวก่อนนะ ฉันจะอุ้มไอวี่ไว้ แล้วคุณดูแลอชิกับเบนนี่แล้วกัน”