หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1791

ชายอ้วนได้รับความอับอายในที่สาธารณะ แต่ไม่กล้าอาละวาดใส่เลอศิลป์ เขาจึงได้แต่ก่นด่าผู้ดูแลแทน

“คุณสอนโลมาพวกนี้ยังไง? ลูกผมเกือบโดนชนแล้วนะ! คุณจะต้องรับผิดชอบเรื่องนี้!”

แววตาของผู้ดูแลเจือไปด้วยความโกรธ ขณะที่ในใจเขานั้นอยากจะตบหน้าชายอ้วนคนนั้นเหมือนที่เลอศิลป์ทำเมื่อครู่นี้

แต่เขาก็พยายามเก็บอารมณ์เอาไว้เพราะความปลอดภัยของโลมาเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ที่นั่นมีคนมาดูมากมาย และเขาก็เคยเจอคนที่ไม่มีเหตุผลมาบ้างแล้ว

“คุณครับ ผมได้บอกลูกชายคุณไว้ชัดเจนแล้วว่าต้องทำตามคำแนะนำของผม” ผู้ดูแลพูดอย่างเข้มงวด “น่าเสียดายที่เขาไม่ฟังคำเตือนของผมและขยับตัวอย่างไม่สนใจอะไร จนเกือบทำให้ลูกโลมาได้รับอันตราย อย่าลืมนะครับว่าพวกมันเป็นสัตว์ป่า พวกมันไม่ลังเลที่จะแก้แค้นคนที่ทำร้ายพวกมันหรอกนะครับ”

โลมาโตเต็มวัยทั้งสองตัวที่เกยฝั่งอยู่ข้างหลังเขาเข้ามาใกล้ชายอ้วนมากขึ้นราวกับว่ามันเข้าใจคำพูดของเขา

ชายอ้วนอาจจะน้ำหนักเกิน แต่เขาก็หนักน้อยกว่าร้อยกิโลกรัม ดังนั้น โลมาโตเต็มวัยทั้งสองตัวนั้นแข็งแกร่งมากพอจะทำให้เขาลอยขึ้นจากพื้นได้แน่นอน

ทั้งพ่อและลูกชายต่างหน้าซีดด้วยความหวาดกลัว

ผู้ชมต่างพอใจเมื่อเห็นปฏิกิริยาของโลมา

“ห้าม… ห้ามโลมาอย่าให้เข้ามาใกล้นะ! มันต้องการจะทำอะไรกันน่ะ?”

ผู้ดูแลไม่สนใจคำอ้อนวอนขอให้ช่วยจากชายอ้วน เขามองด้วยสีหน้าดูถูกขณะที่โลมาโตเต็มวัยกำลังเข้ามาใกล้ ความกล้าที่ชายอ้วนมีนั้นสลายหายไปในพริบตา เขาเริ่มตื่นตระหนก เสียงร้องของเขาดังก้องไปทั่วสถานที่

ลูกชายของเขาซีดไปด้วยความกลัวเหมือนกัน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับรู้ว่าโลมาสามารถทำตัวให้ตรงข้ามกับคำว่าน่ารักได้

เมื่อผลลัพธ์ที่ต้องการบรรลุแล้ว ผู้ดูแลก็ออกคำสั่ง โลมาโตเต็มวัยสองตัวนั้นจึงหันหลังกลับไปหาลูกของพวกมัน

เมื่อเห็นเช่นนั้น แฝดสามก็มองหน้ากันแล้วหัวเราะคิกคักออกมา

“โลมาตัวใหญ่น่าทึ่งมากเลย พวกมันปกป้องลูกด้วยล่ะ!” ไอรดาจ้องมองพ่อแม่ของเธอ สายตาของเธอมีคำถามว่าเธอสรุปแบบนั้นถูกต้องหรือเปล่า

เลอศิลป์และรษิกาต่างพยักหน้ารับ สีหน้าของพวกเขาดีขึ้นด้วยรอยยิ้มกว้าง