หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1792

ไอรดาโบกมือให้เด็กชายทั้งสองเข้าไปใกล้และมีปฏิสัมพันธ์กับเจ้าโลมาน้อยเหมือนที่เธอทำอยู่

เมื่ออชิกับเบนนี่เข้ามาใกล้มากขึ้น ลูกโลมาก็เข้ามาใกล้อีกเพื่อให้พวกเขาได้สัมผัสหัวของมัน

เมื่อเห็นเช่นนั้น เลอศิลป์กับรษิกาก็ยิ้มให้กัน

ผู้ดูแลไม่กังวลอีกต่อไป เขาสั่งให้โลมาโตเต็มวันกลับไปด้านหลังสระน้ำ และไปรวมตัวกับโลมาตัวอื่นๆ

ไม่มีใครสนใจชายอ้วนกับลูกชาย เขาอุ้มลูกตนเองไว้แล้วกำลังจะจากไปด้วยความอับอาย

แต่ลูกชายของเขาก็ยังจ้องมองเจ้าลูกโลมาด้วยความไม่เป็นมิตร

“พ่อ มันเป็นแค่สัตว์เท่านั้น ทำไมคนถึงได้ชอบมันกันนัก?” เด็กชายพูดออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

ชายคนนั้นเอียงคอมอง อันที่จริงมันเหมือนเป็นการพูดออกมาว่า “ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นหรอก”

เขาคว้ามือลูกชายแล้วเริ่มเดินนำไปที่บันได เพื่อที่พวกเขาจะได้กลับไปยังที่นั่งของตนเอง

ทันใดนั้น เด็กชายก็ปล่อยมือจากพ่อแล้ววิ่งเข้าไปหาไอรดา

เมื่อเขาไปถึงด้านหลังของไอรดา เขาก็ผลักเด็กหญิงตัวน้อยอย่างแรง

ไอรดาไม่ได้ตั้งตัวเลย เป็นผลให้เธอตกลงไปในสระน้ำโดยไม่รู้ตัว

อชิกับเบนนี่ที่อยู่ข้างๆ เธอต่างอ้าปากออกมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เมื่อตั้งสติได้ พวกเขาก็คำราม “เจ้าเด็กบ้า! เด็กเกเร!”

พวกเขากระโดดเข้าใส่เด็กอ้วน ทำให้เด็กอ้วนคนนั้นล้มลงไปยังพื้นแข็งๆ เบื้องล่าง

เลอศิลป์กับรษิกาไม่คิดเลยว่าจะเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้น

“ไอวี่!” รษิกากรีดร้องด้วยความกลัว

เธอกระโดดลงไปในสระทันทีที่ไอรดาตกน้ำ

เลอศิลป์ตั้งสติได้แทบจะในทันที เขาเห็นภรรยาและลูกสาวในสระน้ำ และเขาก็กระโดดตามลงไปโดยไม่คิดทบทวนซ้ำ

เหตุการณ์นี้เป็นสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดเสียยิ่งกว่าการที่โลมาน้อยเกือบชนเด็กอ้วนเมื่อครู่

ผู้ชมต่างอ้าปากตกใจ หลายๆ คนยืนขึ้นมาทันที

“เร็วเข้า ช่วยพวกเขาสิ! สระมันลึกอยู่นะ เด็กผู้หญิงคนนั้นกำลังตกอยู่ในอันตราย!”

“ผู้ดูแล ช่วยพวกเขาสิ!”

เสียงนั้นดังก้องเมื่อเธอขึ้นมาบนผิวน้ำ และรษิกาก็ได้ยินไม่ชัดนัก แต่เธอก็รู้สึกได้ว่ามีคนดึงไอรดาไปจากมือเธอ

เลอศิลป์ยังคงกอดเธอไว้จากด้านบน เธอจึงว่ายน้ำเองได้ในที่สุดเมื่อมือเธอไม่ต้องกอดอะไรไว้แล้ว

สำหรับรษิกานั้น เหมือนเวลาผ่านไปนานนับนิรันดร์ แต่ในความเป็นจริง เหตุการณ์ทั้งหมดกินเวลาเพียงสี่วินาทีเท่านั้นจนกระทั่งศีรษะของเธอจะโผล่ขึ้นมาจากน้ำลึก

ขณะที่เธออ้าปากเอาอากาศ เธอก็เหลือบมองไปที่ฝั่งอย่างตกประหม่า

ภาพที่ไอรดาถูกดึงเข้าฝั่งโดยมีผู้ชมคนอื่นมากมายช่วยเหลืออยู่ทำให้เธอผ่อนคลายลง

ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกว่ามีบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ข้างหลังเธอ เธอหันไปดูรอบๆ ด้วยความกังวลใจ

“เลอศิลป์ไปไหน? เขาอยู่ไหน?” เธอถาม

ตอนนั้นเอง ใบหน้าหล่อเหลาของเลอศิลป์ก็โผล่มาตรงหน้าเธอพอดี

เขากางแขนออกมาโอบเธอไว้แน่น ด้วยความกลัวว่าเธอจะหลุดจมน้ำไปอีกครั้งโดยไร้กำลังจะว่ายขึ้นมา

ในเวลาเดียวกัน เขาก็จ้องมองไปที่ฝั่ง

เมื่อเขาเห็นว่าไอรดารอดชีวิตแล้ว ความกังวลในใจเขาก็มลายหายไป