หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1793

หลังจากขึ้นฝั่งแล้ว เลอศิลป์กับรษิกาก็รีบเข้าไปหาไอรดาเพื่อตรวจดูอาการของเด็กหญิง

ไอรดากลืนน้ำเข้าไปอีกเล็กน้อย แล้วค่อยๆ สงบสติลงได้ “พ่อคะ แม่คะ หนูไม่เป็นไร! ตอนหนูตกลงไปในน้ำ ลูกโลมาก็กระโดดเข้ามาหาหนูเลย หนูเห็นค่ะ หนูแน่ใจว่ามันพยายามจะช่วยหนู!”

เลอศิลป์กับรษิกาได้แต่เก็บความประหลาดใจไว้เมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอคงเป็นเพื่อนกับเจ้าโลมาน้อยนั่นจริงๆ ซะแล้ว!

เนื่องจากความเร่งด่วนของสถานการณ์ พวกเขาจึงไม่เห็นด้วยตาตัวเอง และพวกเขาก็รู้ว่าคงไม่สามารถพึ่งพาคนอื่นเพื่อให้มาช่วยเหลือลูกสาวของพวกเขาได้

“หนูสำลักแล้วกินน้ำในสระเข้าไปใช่ไหม?” รษิกาถาม

ไอรดาขมวดคิ้วก่อนจะพยักหน้า “หนูว่าหนูกินน้ำเข้าไปเยอะเลยค่ะ รู้สึกไม่ค่อยสบายเลย หนูจะปวดท้องไหมคะ?”

รษิกาลูบหัวเธอ “ไม่หรอก ไม่แน่ๆ แม่เป็นหมอ เชื่อแม่ได้เลย หนูแค่ต้องกินยานิดหน่อยเพื่อฆ่าเชื้อแบคทีเรียเท่านั้นเอง”

อชิกับเบนนี่ก้มหน้าลง พวกเขาพร้อมจะโดนดุกับสิ่งที่ทำลงไป

“พ่อครับ แม่ครับ พวกเราเสียใจที่ปกป้องไอวี่ไม่ได้!”

เลอศิลป์คุกเข่าลงมากอดพวกเขาไว้ “ไม่ลูก มันไม่ใช่ความผิดพวกลูกเลย มันเป็นสถานการณ์ที่จู่ๆ ก็เกิดขึ้น แล้วพวกลูกก็ทำได้ดีที่จับตัวเด็กคนนั้นไว้ ถ้าพวกหนูไม่ได้ทำแบบนั้น เขาก็คงผลักหนูสองคนลงไปด้วย ถ้าเป็นแบบนั้น พ่อก็คงช่วยพวกหนูไว้ทั้งหมดไม่ได้”

รษิการู้สึกแย่ไปกับพวกเขาด้วย จึงรีบปลอบเด็กๆ “ใช่แล้วลูก อชิ เบนนี่ หนูไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ถึงหนูจะกระโดดลงไปในน้ำ พวกหนูก็คงช่วยไอวี่ไว้ไม่ได้ การช่วยเธอเป็นหน้าที่ของพวกเราในฐานะผู้ใหญ่ เราไม่โทษพวกลูกหรอกนะจ๊ะ”

ผู้ดูแลและผู้ชมต่างเข้ามารวมตัวกันและถามพวกเขาว่าเป็นอย่างไรบ้าง

เลอศิลป์กับรษิการู้สึกโมโหมากเมื่อนึกถึงคนที่กระทำผิด