หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1794

“ชดใช้งั้นเหรอ? เจ้าอ้วน นายบ้าไปแล้วหรือไง? รู้ไหมว่าเขาคือคุณเลอศิลป์ ฟ้าศิริสวัสดิ์ ผู้บริหารของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป? นายจะชดใช้เขาได้ยังไง?”

“ไอ้อ้วน นายเจอปัญหาใหญ่แล้ววันนี้ ลูกนายมันแย่จริงๆ! หาเรื่องใส่ตัวจริงๆ นะ!”

“มีใครแจ้งความแล้วหรือยัง? ฉันว่าไม่ต้องหรอก แค่ผลักลูกชายเขาตกสระน้ำไปบ้าง แล้วให้โลมาเล่นสนุกกับเขาไปเลย!”

ก่อนที่เลอศิลป์กับรษิกาจะทันทำอะไร ฝูงชนก็ยิ่งโมโหและพร้อมที่จะจัดการกับพ่อและลูกที่ดื้อรั้นคู่นี้

เมื่อชายอ้วนคนนั้นได้ยินเสียงฝูงชนก่นด่า เขาก็กลัวจนหน้าซีดเผือด

เขาเหลือบมองลูกชาย และโมโหมากเมื่อเห็นว่าเด็กชายมีสีหน้าไม่แยแส ชายคนนั้นตีหัวของลูกชายเขาไปหลายครั้งอย่างรุนแรง

“เด็กบ้า! แกพยายามทำให้ฉันมีปัญหาใช่ไหม? ให้ตายเถอะ! ใครสั่งใครสอนให้แกไปผลักเด็กคนนั้นตกน้ำ? บ้าเอ๊ย! ฉันซวยจริงๆ…”

ชายคนนั้นไม่ใช่แค่ดุลูกชายของเขาเท่านั้น แต่เขายังทุบตีและเตะเด็กชายด้วย

เด็กอ้วนเริ่มร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

น่าเสียดายที่ไม่มีใครสงสารหรือเสียใจแทนเด็กชายคนนั้นเลย บางคนถึงกับเชียร์ชายอ้วนและบอกให้เขาทุบตีลูกชายแรงขึ้นอีกด้วย อย่างไรเสีย เด็กชายคนนั้นก็สมควรได้รับบทเรียน

ทันใดนั้น ผู้ดูแลที่มีสีหน้ารู้สึกผิดเป็นอย่างมากก็เดินเข้ามาหาเลอศิลป์กับรษิกา

จากนั้น ผู้ดูแลก็ขอโทษ “คุณครับ คุณนายครับ ผมขอโทษจริงๆ นะครับ ผมเป็นคนเชิญให้ลูกๆ คุณมาร่วมการแสดง เลยทำให้ทุกคนต้องเจอปัญหา เป็นความผิดของเราเอง เราจะชดใช้ให้พวกคุณได้อย่างไรบ้างครับ?”

รษิกาส่ายหน้า “ไม่ใช่ความผิดพวกคุณหรอกค่ะ มันเป็นเพราะผู้ชายคนนี้กับลูกของเขา ในเมื่อคุณโทรแจ้งตำรวจแล้ว เราจะปล่อยให้ตำรวจจัดการเรื่องนี้เอง”

จากนั้นเธอก็ดึงแขนเลอศิลป์และกระซิบว่า “ถ้าตำรวจจัดการเรื่องนี้ พวกเขาก็น่าจะแค่ให้ทั้งสองคนมาขอโทษและชดใช้ให้นิดหน่อย ยังไงซะเด็กคนนั้นก็อายุยังน้อย! แต่ฉันจะปล่อยให้จบแบบนั้นไปเลยไม่ได้นะ!”

“ใช่แล้ว! เราจะปล่อยให้เขารอดไปง่ายๆ ไม่ได้!” เลอศิลป์กล่าวอย่างเย็นชา

ไม่นานนัก ตำรวจก็มาถึง

“ที่รัก ผมจะไม่ปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ หรอกนะ” เลอศิลป์ยืนยันขณะที่เขามองรษิกา

เธอพยักหน้ารับแล้วเธอก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว

ทั้งสองคนกลับมาที่โรงแรมและเห็นว่าลูกทั้งสามกำลังเล่นกันอยู่ ไอรดายังคงพูดถึงเรื่องลูกโลมาตัวนั้น ดูเหมือนว่าเธอจะลืมเหตุการณ์ที่เธอตกน้ำไปหมดแล้ว

ต้องขอบคุณที่เธอยังเด็กมากกว่าจะจำเหตุการณ์นั้นได้ ดังนั้น มันจึงไม่สร้างบาดแผลในใจให้กับเธอ

รษิกาโทรหาลลิตาทันที เพื่อให้เธอเอายาฆ่าเชื้อมาให้

ต่อมา เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น แล้วพวกเขาก็ได้ยินเสียงชายอ้วนคนนั้นดังขึ้นที่ด้านนอก

น้ำเสียงของเขาหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด “คุณเลอศิลป์ คุณรษิกาครับ ผมคณิตเองนะครับ ผมพาลูกชายมาขอโทษพวกคุณแล้ว…”