หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1795

ทั้งเลอศิลป์และรษิกาไม่มีทีท่าว่าจะไปเปิดประตู

คณิตยังคงเรียกพวกเขาอยู่ข้างนอก

น้ำเสียงของเขาจริงใจมากขึ้นในทุกครั้งที่เรียก และความกลัวที่อยู่ในใจเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

คณิตจ้องมองลูกชายเขาก่อนที่จะตบหัวเด็กชายอย่างแรง

“โอ๊ย! พ่อ ตีผมทำไม?” เด็กชายร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด พ่อของเขามักจะโหดร้ายกว่าใครอยู่เสมอ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อของเขาถึงอ่อนโยนลงทันใด

ก่อนที่เด็กชายจะตั้งสติได้ทัน คณิตก็ตะคอกใส่เขาอีกครั้ง “คุกเข่าสิ! เดี๋ยวนี้เลย! ขอให้คุณเลอศิลป์กับคุณรษิกาให้อภัยแกเดี๋ยวนี้”

เด็กชายลังเลก่อนที่จะส่ายหน้า “ผมจะขอโทษไปทำไม? ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ เด็กคนนั้นก็ไม่เป็นไรไม่ใช่เหรอ?”

เด็กชายไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยแม้แต่น้อย!

คณิตหงุดหงิดและตบลูกชายไปอีกสองสามครั้ง หลังจากนั้น เด็กน้อยก็เริ่มร้องไห้ออกมาเสียงดัง

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเมื่อความวุ่นวายภายนอกเริ่มดังขึ้น

“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะพยายามเรียกความสงสารจากเรา ลูกชายเขาไม่ได้รู้สึกสำนึกอะไรแม้แต่น้อย ฉันจะไม่ให้อภัยเขาเด็ดขาด!” เมื่อรษิกาได้ยินว่าเด็กชายไม่ยอมขอโทษ เธอก็โกรธมากจนตัวสั่น

ท้ายที่สุดแล้ว เลอศิลป์ก็โทรไปที่แผนกต้อนรับ จากนั้นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนก็มาเอาตัวคณิตกับลูกชายไป

คณิตเริ่มตะโกนอยู่ข้างนอกโรงแรมด้วยเสียงดังลั่น “ดูเหมือนคุณเลอศิลป์กับครอบครัวของเขาจะไม่อยากยอมรับคำขอโทษของเรา ไม่ว่ายังไง เราก็ได้ทำตามโทษที่ตำรวจแจ้งเรามาแล้ว มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเขาไม่ต้องการเงินชดเชยด้วย!”

เขาคิดว่ามันคงจะจบเรื่องแล้ว

หลังจากนั้น เขาก็บอกลูกชายว่า “คราวหน้า ดูด้วยนะว่าแกไปรังแกใครเข้า! อย่าไปมีเรื่องกับคนรวย ทำอะไรให้มันฉลาดกว่านี้หน่อย!”