หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1796

ไม่นานหลังจากนั้น เด็กชายก็คันไปทั่วตัว เขาล้มลงไปกับพื้นแล้วเริ่มกลิ้งไปทั่ว

“พ่อ พ่อ! เกิดอะไรขึ้น? ผมคันไปทั่วทั้งตัวเลย มันแย่มาก! เหมือนมีมดเป็นพันๆ ตัวมากัดผมเลย! พ่อ ช่วยด้วย!”

เด็กชายเริ่มร้องออกมาด้วยความกลัว แต่คณิตก็ไม่กล้าพูดอะไร เขากลับคุกเข่าลงมาแล้วอ้อนวอนอีกครั้งหนึ่ง

“ความผิดผมเองที่โง่จนไม่ใส่ใจอะไร! ทั้งลูกชายผมและผมรู้ว่าเราทำผิด เราไปทำให้คนอื่นขุ่นเคืองใจโดยไม่สมควร! ไว้ชีวิตเราเถอะ ผมมีเงินอยู่สองหมื่น เอาไปได้เลยครับ…”

หัวหน้ากลุ่มชายเหล่านั้นเย้ยออกมาแล้วเตะคณิต “แกคิดว่าเราเป็นขอทานหรือไง? สองหมื่นมันจะพอกับคนของเราได้ยังไงกัน? เลิกอ้อนวอนสักทีเถอะ ตรงนั้นมีหลุมอยู่ น่าจะเป็นหลุมของแกกับลูกชายแก!”

เมื่อพูดถึงหลุม คณิตก็อ่อนแรงไปทันที

แม้ว่าลูกชายของเขาจะกลิ้งไปกับฝุ่นบนพื้นด้วยความไม่สบายตัว คณิตก็ไม่ได้สนใจเขาเพราะเขากำลังสิ้นหวัง

หลุมเหรอ? พวกเขาจะฝังเราทั้งเป็นหรือไง?

ตอนนี้ คณิตเข้าใจแล้วว่าเลอศิลป์เป็นคนแบบไหน

หัวหน้ากลุ่มออกคำสั่ง แล้วลูกน้องของเขาก็ลากคณิตกับลูกชายไปที่หลุม

หลุมนั้นลึกประมาณสองเมตร อันที่จริงยังมีบันไดที่พวกเขาใช้ก่อนหน้านี้วางพาดอยู่

“แกจะปีนบันไดลงไปเองหรือต้องการให้เราผลักแกลงไป?” หัวหน้ากลุ่มกล่าวอย่างเย็นชา

ในตอนนั้น คณิตกลัวมากจนหน้าเสีย ท้ายที่สุดแล้ว พ่อและลูกก็ลงไปในหลุมกันเอง

คณิตคิดว่าพวกเขาจะถูกฝังทั้งเป็น

ในตอนนั้นเอง ผู้นำกลุ่มก็เยาะแล้วพูดว่า “รออยู่นี่แหละ คืนพรุ่งนี้จะมีคนมาตัดไม้แถวนี้ นั่นจะเป็นโอกาสที่พวกแกจะได้ขึ้นมาจากหลุม แล้วจำบทเรียนวันนี้ไว้ให้ดีๆ นะ!”

คณิตอึ้งไปทันที

งั้นพวกเขาก็ไม่ได้คิดจะฆ่าเราสินะ!