หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1797

คืนนั้นที่บ้าน รษิกาเพิ่งอาบน้ำให้เด็กๆ เสร็จ เมื่อเธอเล่านิทานก่อนนอนให้เด็กๆ ฟังเรียบร้อยแล้ว เธอก็ลงไปที่ชั้นล่าง

เลอศิลป์ยังคงยุ่งอยู่กับการทำงานที่ชั้นล่าง มีบางอย่างที่แม้แต่ครรชิตก็จัดการไม่ได้ เช่นลูกค้าจากประเทศเอเปีย ที่จู่ๆ ก็มีคำถามมากมายขึ้นมา จากที่เห็น ลูกค้ายังต้องการจะยกเลิกความร่วมมือไปเลยด้วยซ้ำ

ไม่ว่าครรชิตพยายามเกลี้ยกล่อมลูกค้ามากแค่ไหน ก็เปล่าประโยชน์ ดังนั้น เลอศิลป์จึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องจัดการกับลูกค้าคนนั้นเอง

ที่ยิ่งแย่ไปกว่านั้น ลูกค้ารายดังกล่าวยังไม่ยอมรับสายโทรศัพท์เลย เขาจึงต้องติดต่อลูกค้าผ่านทางอีเมลเท่านั้น

รษิกากำลังจะเตือนให้เลอศิลป์พักผ่อนบ้าง แต่เธอก็เห็นว่าใบหน้าเขาแดงไปหมด

ไม่นะ! เขามีไข้!

รษิกาเดินไปหาเขาแล้วแตะหน้าผากชายหนุ่ม

แน่นอนว่า เขามีไข้ขึ้นสูงมาก

“คุณมีไข้นะ! หยุดทำงานก่อนเถอะ ให้ฉันดูคุณก่อนนะ” เขายังคงพิมพ์อยู่ รษิกาก็เลยต้องห้ามเขา

“จริงเหรอ? มิน่าล่ะ ผมถึงรู้สึกร้อน” เลอศิลป์ไม่รู้สึกถึงอุณหภูมิที่เพิ่มสูงขึ้นและยังคงมีทีท่าเฉยๆ อยู่

ในทางกลับกัน รษิกาก็เป็นห่วงมาก “ให้ฉันตรวจอุณหภูมิคุณดูเถอะ ตอนนี้ดื่มน้ำก่อน ทำไมคุณเหงื่อไม่ออกเลยล่ะ?”

เธอดูปรอทวัดไข้และเห็นว่าอุณหภูมิของเขาอยู่ที่สามสิบแปดจุดห้าองศาเซลเซียส

เขามีไข้สูงมาก

ถ้าเขาเป็นเด็ก เขาคงมีอาการแย่มากไปแล้ว

“พอเถอะ หยุดทำงานได้แล้ว คุณคงเป็นไข้จากที่พิพิธภัณฑ์สัตว์ทะเล คุณกลืนน้ำลงไปหรือเปล่าตอนกระโดดลงไปในสระ?” รษิกาถาม เมื่อเธอเห็นว่าเลอศิลป์ส่งอีเมลไปแล้ว เธอก็ปิดแล็ปท็อปของเขา

หลังจากนั้น เธอก็แปลงร่างเป็นหมอและเริ่มดูแลเขาทันที

ไม่ใช่แค่เธอจะให้เขาดื่มน้ำให้มากเท่านั้น แต่เธอยังให้ยาฆ่าเชื้อกับเขาด้วย เพราะเลอศิลป์คงจะไปสัมผัสกับเชื้อแบคทีเรียในน้ำมาแน่ๆ

ไม่นานนัก ครรชิตก็มาถึงพร้อมกับยา รษิกาปลุกเลอศิลป์ขึ้นมาแล้วบอกว่า “ตื่นมากินยาก่อนนะ คุณมึนหัวไหมเวลาลืมตามาเจอแสง?”

เลอศิลป์ตื่นขึ้นมา เขากินยาลดไข้เข้าไปแล้วพยักหน้าอย่างอ่อนแรง

“โอเค ไม่ต้องห่วงนะ คุณไปนอนก่อน ฉันจะอยู่ที่นี่แหละ ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวไข้คุณก็ลดลงมาในไม่ช้านี้แหละ!”

รษิกาพูดอย่างอ่อนโยนก่อนที่เธอจะเอื้อมไปจับมือเลอศิลป์ไว้ ซึ่งมือของเขาก็ยังคงร้อนอยู่

ตลอดเวลานั้น เธอไม่ปล่อยมือของเขาเลย ในเวลาเดียวกัน เธอก็จะตรวจดูอุณหภูมิของเขาด้วยมือซ้ายอยู่เป็นระยะ

ยานั้นเห็นผลอย่างรวดเร็ว หลังจากผ่านไปสิบนาที เหงื่อก็เริ่มผุดขึ้นมาที่หน้าผากของเลอศิลป์ และที่ฝ่ามือของเขาเอง จริงๆ แล้ว เขามีเหงื่อออกทั่วร่างกาย

แต่รษิกาก็ไม่กล้าวางใจนัก การลดอุณหภูมิของเขาเป็นเพียงแค่ชั่วคราว อุณหภูมิของเขาจะพุ่งสูงขึ้นอีกครั้งในตอนกลางคืนอย่างแน่นอน

ดังนั้น เธอจึงเตรียมพร้อมที่จะตื่นตลอดทั้งคืน