หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1798

คืนนั้น เลอศิลป์มีไข้สูงตามที่รษิกาคาดไว้

อุณหภูมิของเขาลดลง เพิ่มขึ้น และลดลงอีก เมื่อใกล้รุ่งสาง อุณหภูมิของเขาถึงสามสิบแปดจุดเจ็ดองศาเซลเซียส

ยาลดไข้สามารถรับประทานได้เพียงทุกๆ หกชั่วโมง เมื่อเห็นว่าเวลายังไม่หมด รษิกาจึงรีบเปลี่ยนไปใช้วิธีทางกายภาพ

เธอเช็ดตัวเลอศิลป์ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเป็นเวลานานกว่าหนึ่งชั่วโมง จากนั้นอุณหภูมิก็ลดลง

เลอศิลป์สะลึมสะลืออยู่ตลอดเวลา แม้ว่าผิวของเขาจะกลับมาเป็นปกติ แต่ริมฝีปากของเขายังคงซีด และเขาก็ดูอ่อนล้า

“ขอบคุณนะที่รัก” เลอศิลป์พึมพำพร้อมกับมีแววตามึนงง ทันทีหลังจากนั้น เขาก็หลับลึกไปอีกครั้ง

รษิกาตระหนักได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง อย่างไรเสีย ไข้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ขนาดนั้น

เธอหยิบหลอดเก็บเลือดขึ้นมา เก็บเลือดสองหลอดอย่างรวดเร็ว แล้วเรียกครรชิตมาดูแลเลอศิลป์

ครรชิตยังคงดิ้นรนที่จะลืมตาไว้เมื่อเขามาถึง ทันทีที่เขาได้ยินว่าเลอศิลป์ป่วย ครรชิตก็ไม่รู้สึกง่วงนอนอีกต่อไป

ระหว่างนั้น รษิกาก็ขับรถไปที่ห้องทดลองทันที แม้จะรู้สึกเหนื่อยล้าก็ตาม

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุดรษิกาก็พบไวรัสที่เลอศิลป์อาจติดมา ยาตัวเดิมไม่ได้มีผลถึงเชื้อตัวนี้ ดังนั้นจึงไม่ได้ผล

เมื่อเป็นเช่นนั้น เธอก็รีบหยิบยาที่ถูกต้องจากห้องแล็บและรีบกลับไปที่คฤหาสน์ แต่กลับพบว่าเลอศิลป์ตื่นอยู่ รษิกาจึงถามเขาว่ารู้สึกอย่างไรบ้าง

“ผมปวดกล้ามเนื้อไปหมดเลย เหมือนโดนดึงอยู่ตลอดเวลา ไข้นี่ก็มาจากไวรัสใช่ไหม? ที่รัก คุณอยู่โยงทั้งคืนเลยหรือเปล่า? ผมไม่เป็นไรหรอกนะ คุณไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้”

หลังจากเลอศิลป์อธิบายอาการของเขาแล้ว รษิกาก็รีบป้อนยาให้เขา จากนั้นก็วัดไข้