หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1798

คืนนั้น เลอศิลป์มีไข้สูงตามที่รษิกาคาดไว้

อุณหภูมิของเขาลดลง เพิ่มขึ้น และลดลงอีก เมื่อใกล้รุ่งสาง อุณหภูมิของเขาถึงสามสิบแปดจุดเจ็ดองศาเซลเซียส

ยาลดไข้สามารถรับประทานได้เพียงทุกๆ หกชั่วโมง เมื่อเห็นว่าเวลายังไม่หมด รษิกาจึงรีบเปลี่ยนไปใช้วิธีทางกายภาพ

เธอเช็ดตัวเลอศิลป์ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเป็นเวลานานกว่าหนึ่งชั่วโมง จากนั้นอุณหภูมิก็ลดลง

เลอศิลป์สะลึมสะลืออยู่ตลอดเวลา แม้ว่าผิวของเขาจะกลับมาเป็นปกติ แต่ริมฝีปากของเขายังคงซีด และเขาก็ดูอ่อนล้า

“ขอบคุณนะที่รัก” เลอศิลป์พึมพำพร้อมกับมีแววตามึนงง ทันทีหลังจากนั้น เขาก็หลับลึกไปอีกครั้ง

รษิกาตระหนักได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง อย่างไรเสีย ไข้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ขนาดนั้น

เธอหยิบหลอดเก็บเลือดขึ้นมา เก็บเลือดสองหลอดอย่างรวดเร็ว แล้วเรียกครรชิตมาดูแลเลอศิลป์

ครรชิตยังคงดิ้นรนที่จะลืมตาไว้เมื่อเขามาถึง ทันทีที่เขาได้ยินว่าเลอศิลป์ป่วย ครรชิตก็ไม่รู้สึกง่วงนอนอีกต่อไป

ระหว่างนั้น รษิกาก็ขับรถไปที่ห้องทดลองทันที แม้จะรู้สึกเหนื่อยล้าก็ตาม

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุดรษิกาก็พบไวรัสที่เลอศิลป์อาจติดมา ยาตัวเดิมไม่ได้มีผลถึงเชื้อตัวนี้ ดังนั้นจึงไม่ได้ผล

เมื่อเป็นเช่นนั้น เธอก็รีบหยิบยาที่ถูกต้องจากห้องแล็บและรีบกลับไปที่คฤหาสน์ แต่กลับพบว่าเลอศิลป์ตื่นอยู่ รษิกาจึงถามเขาว่ารู้สึกอย่างไรบ้าง

“ผมปวดกล้ามเนื้อไปหมดเลย เหมือนโดนดึงอยู่ตลอดเวลา ไข้นี่ก็มาจากไวรัสใช่ไหม? ที่รัก คุณอยู่โยงทั้งคืนเลยหรือเปล่า? ผมไม่เป็นไรหรอกนะ คุณไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้”

หลังจากเลอศิลป์อธิบายอาการของเขาแล้ว รษิกาก็รีบป้อนยาให้เขา จากนั้นก็วัดไข้

ไม่นานหลังจากรษิกาหลับไป ศศิตาก็มาถึง

ขณะที่เธอก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่น เธอก็เห็นว่าเลอศิลป์หน้าซีดเซียวมากแค่ไหน เธอจึงถามอย่างเป็นกังวล “เลอศิลป์ เป็นยังไงบ้าง? พ่อบ้านบอกแม่ว่าลูกมีไข้”

“ผมไม่เป็นไรครับแม่ แค่เป็นหวัดนิดหน่อย รษิการักษาผมเรียบร้อยแล้ว ผมแค่ต้องพักฟื้นอีกสักพักเท่านั้น” เลอศิลป์ตอบ แน่นอนว่าศศิตาก็ยังคงเป็นห่วงเขาอยู่ เธอเอื้อมมือมาแตะหน้าผากของเขา ซึ่งมันยังคงร้อนอยู่

ทันใดนั้น ความโกรธก็แผ่ซ่านในใจเธอ “เมื่อวาน พวกลูกไปพิพิธภัณฑ์สัตว์ทะเลมาใช่ไหม? เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่อนไปทั่วอินเทอร์เน็ตเลยนะ นี่ลูกเป็นหวัดเพราะเหตุการณ์นั้นหรือเปล่า?”

“ผมคิดว่าอย่างนั้น อาการปวดหัวกับมีไข้เป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้ แต่ดูสิว่าผมไม่เป็นไรใช่ไหมครับ? มันเป็นแค่การทดสอบภูมิคุ้มกันเท่านั้นเอง” เลอศิลป์ปัดเรื่องนี้ไป

แต่ศศิตาก็ไม่ปล่อยให้มันจบลงง่ายๆ “ลูกพูดออกมาได้ยังไงว่าไม่เป็นไร? ถ้ารษิกาดูแลไอวี่ดีๆ ไอวี่ก็คงไม่ตกน้ำลงไปหรอกใช่ไหม? ลูกก็ไม่ต้องเป็นไข้เพราะติดเชื้อแบบนี้เหมือนกัน”