หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1799

เลอศิลป์ขมวดคิ้วทันทีแล้วจ้องมองแม่ของเขา “แม่ครับ มันเป็นอุบัติเหตุ แม่พูดอะไรกันน่ะ?”

“ใช่ๆ มันเป็นอุบัติเหตุ แต่พวกลูกก็ไม่ระวังกันเลย ปล่อยให้เด็กๆ ไปแสดงบนเวทีกับสัตว์ได้ยังไง? มันอันตรายมากเลยนะ แม่บอกได้แค่ว่ารษิกาน่ะไม่คิดให้ดีมากพอ”

เมื่อรู้ว่าศศิตากำลังกล่าวโทษรษิกาอยู่ เลอศิลป์ก็โมโห “แม่มาที่นี่เพื่อมาเจอผม หรือว่ามากล่าวหาใครกันแน่? ถ้าต่อไปแม่ยังทำอย่างนี้อยู่ แม่อย่ามาที่นี่เลยจะดีกว่า!”

ศศิตาถึงกับพูดไม่ออก

เธอไม่คิดเลยว่าลูกชายจะพูดจาหักหาญน้ำใจแบบนี้ และมันทำให้เธออึ้งไป ตอนแรก เธออยากจะดุด่าเขา แต่ก็เลือกจะเก็บกดเอาไว้ “ก็ได้ แม่จะไม่พูดเรื่องนี้อีก ยังไงๆ แม่ก็คิดถึงเรื่องเด็กสองคนนั้นมาสองวันแล้ว แม่พูดถึงความสงสัยของแม่ได้บ้างไหม? แม่ขอหลักฐานจากรษิกาได้หรือเปล่า?” ศศิตาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูใจเย็น

ไม่มีทางที่เลอศิลป์จะเลี่ยงปัญหาเช่นนี้ได้ แม้ว่าทุกคนในครอบครัวจะเชื่อเช่นนั้น แต่เครือญาติของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ก็อาจจะไม่เชื่อก็ได้

หลังจากครุ่นคิดดูแล้ว เขาก็พยักหน้าตอบรับ “โอเค ผมจะไปตรวจดีเอ็นเอให้รู้กันไปครับ”

ศศิตายิ้มออกมา เพราะเธอได้ในสิ่งที่คาดหวัง

เธอไม่เชื่อว่าเด็กชายสองคนเป็นลูกของเลอศิลป์ เธอแน่ใจว่ารษิกาหลอกลวงเขา

หลังจากนั้น เลอศิลป์ก็โน้มน้าวให้ศศิตากลับไปโดยใช้ความเหนื่อยล้าของเขาเป็นข้ออ้าง

เมื่อเด็กๆ ตื่นขึ้นมาแล้ว เลอศิลป์ก็อยู่ห่างๆ จากพวกเขา ผู้เป็นพ่อยังแจ้งด้วยว่าเขาป่วยและบอกเด็กๆ ว่าอย่าเข้าใกล้เขาเลย

“แม่กำลังหลับอยู่ตอนนี้เพราะแม่อยู่ดูแลพ่อทั้งคืน วันนี้อยู่กันเงียบๆ อย่าส่งเสียงดังกันนะ โอเคไหม? อชิ พ่ออยากให้หนูช่วยดูแลน้องๆ ด้วย”

“คุณตื่นมาทำไม? ยังนอนได้ไม่เท่าไรเองนะ ทำไมไม่พักผ่อนต่ออีกหน่อยล่ะ?” เลอศิลป์ถาม

รษิกามุ่งอ่านปรอทวัดไข้อยู่ เมื่อเธอยืนยันได้แล้วว่าอุณหภูมิของเลอศิลป์เป็นปกติดี เธอก็โล่งใจ จากนั้นเธอก็ช่วยพยุงเขาลุกขึ้นมาแล้วป้อนยาให้

“เกิดอุบัติเหตุเล็กน้อยที่สถาบันวิจัยค่ะ มีสิ่งเจือปนบางอย่างถูกเติมลงไปในยารักษาโรคไขข้อระหว่างกระบวนการผลิต สิ่งที่แปลกคือฤทธิ์ทางยาเพิ่มขึ้น นั่นเป็นเหตุผลที่อาจารย์หมอพงศกรติดต่อฉันทันที เขาไม่สามารถระบุได้ว่าส่วนประกอบใหม่คืออะไร ดังนั้นตอนนี้ฉันกำลังพิจารณาโดยใช้วิธีย้อนกลับ หากฉันพบเรื่องสำคัญ เราอาจใช้กรรมวิธีใหม่นี้ในการผลิตยาได้” รษิกากล่าวพร้อมรอยยิ้ม แม้ว่าเธอจะบอกว่าเธอไม่กังวลเกี่ยวกับสถาบันวิจัยอีกต่อไปแล้ว แต่เธอยังคงคิดถึงเรื่องนี้ตลอดเวลา

อย่างไรเสีย การได้พัฒนายาใหม่ๆ เพิ่มเติมก็แปลว่าจะมีผู้ป่วยหลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานเพิ่มมากขึ้น

เลอศิลป์พยักหน้าตอบ เขานึกถึงคำขอของแม่ขึ้นมาจึงถามว่า “แม่ผมยังไม่เชื่อเรื่องนั้น ก็เลย…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ รษิกาก็ขัดจังหวะอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร “อ้อ เรื่องตรวจดีเอ็นเอใช่ไหมคะ? ได้เลยค่ะ ทำเลย”