หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 18

ในห้องส่วนตัวแห่งนี้ว่างเปล่า

เมื่อเลอศิลป์เข้ามาในห้อง เขาก็ปิดประตูทันที

ณ เวลานั้น ในห้องเงียบเป็นเป่าสาก ถึงขนาดได้ยินเสียงลมหายใจของทั้งคู่

รษิกากวาดตามองไปรอบห้อง เธอรู้สึกตกอยู่ในอันตรายด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง และเริ่มดิ้นรนจะหนีออกไปอย่างดุเดือด

“คุณจะทำอะไรของคุณน่ะ? ปล่อยฉันนะ!”

วินาทีต่อมา เลอศิลป์ก็จับเธอตรึงไว้กับกำแพงอย่างง่ายดาย

ร่างของทั้งสองกดทับกันอยู่แน่นจนหูของเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเลอศิลป์

รษิกาหยุดดิ้นทันทีและดันตัวเข้าพิงกำแพง เธอยืดตัวที่แข็งทื่อขึ้นมา และยังหายใจช้าลงอีกด้วยโดยที่เธอไม่รู้สึกตัว

พวกเขาใกล้ชิดกันมาก จนหากเธอหายใจแรงมากกว่านี้อีกหน่อย หน้าอกของเธอก็อาจจะไปสัมผัสกับร่างของชายตรงหน้าได้

ทั้งห้องเงียบสนิทราวกับป่าช้า

รษิกากัดฟันในขณะที่ใจเต้นแรง

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ความรู้สึกกดขี่ข่มเหงที่เขามีต่อเธอก็ยังคงรุนแรงเหมือนเดิมไม่มีผิด

แต่ทว่า ความสัมพันธ์ของพวกเขาเปลี่ยนไปนานมากแล้ว

รษิกากำหมัดแน่นและพยายามบังคับตัวเองให้ตั้งสติ

เราหย่ากันไปแล้ว เลอศิลป์กับฉันไม่มีอะไรเกี่ยวจ้องกันอีก พวกเราอยู่กันคนละโลกแล้ว

ด้วยคิดเช่นนี้ รษิกาจึงหายใจเข้าลึกและพูดออกมาเรียบๆ ว่า “เลอศิลป์ ปล่อยฉัน ถ้าคุณมีอะไรอยากจะพูด เราก็คุยกันดีๆ ได้”

เลอศิลป์อึ้งไปนิดหน่อยเมื่อได้ยินเสียงที่เรียบเฉยของเธอ ไม่นานนักเขาก็ถอยออกมาแต่ไม่ยอมปล่อยตัวเธอไป

รษิกาแอบถอนหายใจอย่างโล่งอกและท่าทีของเธอก็สงบขึ้นกว่าตอนแรก

“คุณไม่มีอะไรจะพูดกับผมเลยเหรอ?”

เลอศิลป์หรี่ตาขณะที่เห็นท่าทีของเธอที่เปลี่ยนแปรไป

อาจเป็นเพราะรษิกาคิดถึงสิ่งต่างๆ ที่ผ่านมา ทำให้ใจเธอไม่สั่นเมื่อได้ยินคำถามของเขา เธอตอบเขาออกไปด้วยน้ำเสียงที่เหินห่าง “คุณเลอศิลป์ เราหย่ากันมาหกปีแล้วนะคะ ฉันคิดว่าไม่มีอะไรที่ฉันต้องพูดกับคุณอีกแล้ว”

เมื่อเธอพูดจบ เลอศิลป์ก็บีบคางเธอไว้แน่น