หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1802

เมื่อประมาณสามทุ่มครึ่ง เอกพลดื่มกาแฟเสร็จแล้ว และกำลังจะเดินไปฝึกคัดลายมือที่ห้องทำงาน จู่ๆก็มีรถคันหนึ่งเข้ามาจอดที่ลานหน้าบ้าน ศศิตาลุกขึ้นยืนทันที ผู้มาเยือนคือคนที่เธอรอคอย

เอกพลเหลือบมองที่ชั้นล่าง เขาก็เห็นว่าเป็นภคินทร์ จิตวิสุทธิ์ ผู้ดูแลศูนย์ทดสอบ

เมื่อเข้ามาในบ้าน ภคินทร์ก็ทักทายอย่างสุภาพ “สวัสดีครับ คุณนายศศิตา”

“นั่งก่อนสิ คุณภคินทร์” ศศิตาเป็นมิตรมาก เธอถึงกับเสิร์ฟกาแฟให้เขาแก้วหนึ่งด้วย

ท่าทีของเธอทำให้เขากลัว แล้วเขาก็รีบเสนอว่า “ถ้ามีอะไรที่คุณต้องการให้ผมช่วย บอกผมได้เลยนะครับคุณนายศศิตา ผมจะพยายามทำตามที่คุณต้องการอย่างสุดความสามารถเลยครับ”

ในฐานะที่เป็นผู้ดูแลศูนย์ทดสอบ ภคินทร์ก็รู้ดีว่าการซื้อบริษัทของพวกเขาไม่ได้มีความหมายต่อฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปเลย

ศูนย์ทดสอบเล็กๆ นั้นไม่มีค่าพอจะเทียบได้กับฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปอันยิ่งใหญ่ได้เลย

อันที่จริง เขาเคยพบเลอศิลป์เพียงครั้งเดียว ซึ่งเป็นวันที่ลงนามในข้อตกลงกัน

ดังนั้น ภคินทร์จึงรู้สึกทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้ยินว่าแม่ของเลอศิลป์ต้องการพบเขา

ตอนแรกเขาคิดว่าจะนำของขวัญไปด้วย แต่เขาก็คิดว่าศศิตาอาจจะไม่ชอบของขวัญที่เขารีบร้อนนำมา เขาจึงตัดสินใจมามือเปล่าซึ่งดีกว่าจะกลายเป็นตัวตลก

“ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” ศศิตายืนยันกับเขาพลางยิ้มเมื่อเห็นว่าเขาอยู่ไม่สุขมากแค่ไหน

ภคินทร์พยักหน้า เขาจิบกาแฟแล้วพูดว่า “คุณต้องการอะไรเหรอครับ? คุณนายศศิตา”

“คุณได้รับวัตถุไปทดสอบคืนนี้หรือยัง?” ศศิตาถาม

“ได้แล้วครับ”

ทันใดนั้น สายตาของศศิตาก็แข็งกร้าวและเคร่งขรึมขึ้น “นั่นคือผมของลูกชายของเลอศิลป์ ไว้สำหรับการทดสอบดีเอ็นเอ คุณเข้าใจไหมว่าฉันกำลังพูดถึงอะไร?”

ภคินทร์เข้าใจสิ่งที่เธอต้องการจะสื่อทันที

“ครับ คุณนายศศิตา ผมจะติดต่อคุณทันทีที่ผลตรวจออกมานะครับ” ภคินทร์สัญญา

เลอศิลป์จะต้องขอบคุณฉันที่แฉรษิกาได้ ฉันพนันได้เลยว่าเธอจะต้องมีจุดจบที่น่าสนใจมากแน่ๆ

“ผมนอนหลับมาทั้งวันเลย ตอนนี้ผมไม่ง่วงแล้ว แต่ผมเป็นห่วงอยู่หน่อยๆ ว่าคุณติดโรคจากผมไปหรือเปล่า?” เลอศิลป์ถามรษิกา

“ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะ ไวรัสนี้มันติดต่อกันได้ แต่ฉันมีภูมิแข็งแรงหลังจากโดนวางยาพิษมาก่อนหน้านี้ เป็นไปได้สูงว่าฉันจะไม่ติดค่ะ”

นาทีที่เธอพูดเช่นนั้นจบ เลอศิลป์ก็ดึงเธอเข้ามาใกล้แล้วกอดไว้แน่น

“แล้วถ้าอยู่ในตำแหน่งที่ใกล้ชิดยิ่งขึ้นล่ะ? แบบนี้…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ รษิกาก็หน้าแดงแล้วดิ้นออกจากอ้อมกอดเขา

“เลิกล้อเล่นได้แล้ว ตอนนี้ภูมิคุ้มกันของคุณต่ำ ต้องทำตัวดีๆ นะ” รษิกาไม่อยากจะเชื่อว่าเลอศิลป์จะละโมบได้ตลอดเวลา

แต่เลอศิลป์ก็ไร้ยางอาย เพราะเขาไม่รู้สึกสะทกสะท้านใดๆ เลย เขาแค่ยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ “ช่วยไม่ได้นะ ผมชอบออกนอกลู่นอกทางตลอดเวลาอยู่กับคุณ”

เช่นนั้นแล้ว เขาก็กอดเธออีกครั้ง