หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1804

เมื่อเลอศิลป์ทานอาหารเสร็จแล้ว เขาก็พารษิกาไปที่บ้านหลักของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์

รษิกาเคยมาที่บ้านนี้เมื่อหกปีก่อน ในตอนนั้น เธอมาเยี่ยมอรรถในฐานะหลานสะใภ้ของเขา

เมื่อเข้าไปในลานหน้าบ้าน พวกเขาก็เห็นเอกพลกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่

เมื่อเห็นเลอศิลป์พารษิกามาที่บ้านในวันนี้ เอกพลก็ทักทายเธอพลางยิ้มกว้าง

“สวัสดีค่ะ คุณเอกพล” รษิกาทักทายด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร อย่างไรเสีย เอกพลก็ปฏิบัติต่อเด็กๆ เป็นอย่างดีจนเธอรู้สึกสบายใจ

“พ่อครับ ผมมารอผลตรวจดีเอ็นเอที่นี่” เลอศิลป์เอื้อมมือไปช่วยเอกพลรดน้ำต้นไม้ แต่อีกฝ่ายก็โบกมือปฏิเสธความช่วยเหลือ

เอกพลขดริมฝีปากเป็นรอยยิ้มที่เปี่ยมความหมายขณะที่เขาเหลือบมองเลอศิลป์ “แม่เขารอผลตรวจมานาน ดูเหมือนผลตรวจจะเป็นไปตามที่เธอต้องการนะ”

เห็นได้ชัดว่าเขากำลังบอกใบ้เป็นนัยๆ แม้แต่รษิกาก็ยังสังเกตเห็น

แน่นอนว่าเลอศิลป์เข้าใจคำเตือนของเอกพล และเขาก็มองพ่อเป็นการยืนยัน “ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง”

เช่นนั้นแล้ว พวกเขาก็เข้าไปในห้องนั่งเล่น ศศิตานั่งหลังตรงอยู่ที่นั่น เธอทักทายเลอศิลป์ด้วยรอยยิ้มแต่ไม่เหลือบมองรษิกาเลย

“นั่งก่อนสิ ผู้ดูแลศูนย์ทดสอบใกล้จะมาถึงแล้ว” ศศิตาบอกขณะที่แอบมองรษิกาเพื่อดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย

รษิกาสงบนิ่งมาก เห็นได้ชัดว่าเธอไม่คาดหวังจะเห็นผลอะไร

อย่างไรก็ตาม มีเพียงแม่เท่านั้นที่จะรู้ว่าเธอคลอดลูกของใครออกมา

มันเป็นธรรมดาที่เธอจะมั่นใจมากเช่นนี้

กระนั้น ศศิตาก็กระตือรือร้นอยากเห็นท่าทีที่น่าสนใจของรษิกาว่าจะเป็นอย่างไรเมื่อได้รู้ว่าเด็กทั้งสองคนนั้นไม่ใช่ลูกของเลอศิลป์

ศศิตาชงกาแฟแก้วโปรดให้เลอศิลป์แล้วส่งให้เขา แต่เธอไม่ได้ทำให้รษิกา

ศศิตาแค่พูดว่า “คุณรษิกา คุณนั่งห่างเกินไปหน่อย มาชงกาแฟเองแล้วกันนะ”

รษิกาพยักหน้าแล้วตอบว่า “โอเคค่ะ ฉันไม่ได้ชอบดื่มกาแฟอยู่แล้วด้วย”

รายงานนั้นมีหลายหน้า หน้าแรกๆ นั้นเป็นข้อมูลการวิเคราะห์ยีนทุกประเภท แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไร เลอศิลป์ก็อ่านข้ามหน้าเหล่านั้นไป และตรงไปที่หน้าสุดท้ายที่เขียนว่า ยีนที่ไม่ตรงกัน ปัจจัยการกลายพันธุ์ถูกแยกออก

ผลนั้นเห็นได้ชัดว่า เลอศิลป์กับเด็กชายทั้งสองไม่มีความเกี่ยวข้องกัน

เลอศิลป์อึ้งไปพักหนึ่ง ทันใดนั้น สายตาเขาก็เคร่งเครียดไปขณะที่เขามองภคินทร์ “คุณแน่ใจนะว่าไม่ได้หยิบรายงานมาผิด? แน่ใจเหรอว่าผลการตรวจนี้ถูกต้อง?”

ภคินทร์หวาดกลัวจนใจเต้นแรง และสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปเมื่อรู้สึกถึงออร่าที่เหนือกว่าของเลอศิลป์ซึ่งแผ่ออกมา

เขาก้มหน้าลงอย่างรวดเร็วแล้วเหลือบมองศศิตา

โชคไม่ดีสำหรับภคินทร์ เพราะเลอศิลป์เห็นทุกการกระทำของเขา

ในเวลาเดียวกัน ศศิตาก็จ้องมองรษิกา เธออดอยากรู้ไม่ได้เลยว่ารษิกาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

แต่ความตกใจ ความไม่อยากจะเชื่อ และความโกรธที่ศศิตาหวังจะได้เห็นจากรษิกานั้นไม่มีปรากฏออกมาเลย

ดูเหมือนรษิกาจะไม่ประหลาดใจกับผลนั้นเลย อันที่จริง รษิกาเพียงแค่มองเลอศิลป์อย่างใจเย็นอยู่เท่านั้น