หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1805

“คุณเลอศิลป์ ผมคอยจับตาดูขั้นตอนการทดสอบอยู่ตลอดเวลา เราไม่ได้ใช่ตัวอย่างผิดนะครับ อีกอย่าง ผมมาที่นี่ทันทีที่ผลตรวจออกมาเลย”

ภคินทร์แทบจะเสียสติภายใต้ออร่าของเลอศิลป์

แต่กิเลศที่มีต่อเงินสิบล้านก็ทำให้เขาคุมอารมณ์ไว้แล้วตอบไปโดยไม่พูดความจริง

“พวกเขาไม่เกี่ยวข้องกันเลยใช่ไหม?” ศศิตาถามอย่างไม่แยแส

สายตาเธอยังจับจ้องอยู่ที่รษิกา

รษิกาอาจจะไม่มีปฏิกิริยาอะไร แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะต้องพูดไม่ออกสิ ฉันควรจะคว้าโอกาสนี้ไว้แล้วอาละวาดออกมาเลย

ภคินทร์หันไปมองศศิตาแล้วพยักหน้าอย่างหนักแน่น

“เลอศิลป์ ผลก็ออกมาแล้ว ใช่ว่าแม่จะไม่ยอมรับเด็กๆ เหล่านั้นหรอกนะ อันที่จริง แม่ก็อยากเป็นย่าพวกเขาเหมือนกันถ้ามันเป็นไปได้ ลูกไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?” เธอถาม

ศศิตาเห็นว่าลูกชายเธอโกรธ ดังนั้น เธอจึงคิดว่ามันเป็นโอกาสเหมาะที่จะเติมเชื้อเพลิงใส่กองไฟ

เธอต้องการให้เลอศิลป์อาละวาดใส่รษิกา

แต่เลอศิลป์กลับเหลือบมองศศิตาพลางขมวดคิ้ว “แม่คิดว่านี่คือผลตรวจของจริงเหรอครับ?”

“มันจะปลอมได้ยังไงกัน? ถ้าผลดีเอ็นเอเชื่อไม่ได้ งั้นใครจะมาอ้างว่าคลอดลูกหลานตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ก็ได้งั้นสิ” ศศิตาขึ้นเสียงเมื่อเธอพูดเช่นนั้น คำพูดของเธอบอกใบ้เป็นนัยอะไรบางอย่าง

ทันใดนั้น เลอศิลป์ก็หมดความเคารพในตัวแม่

“รษิกา เธอรู้ว่าจะโกหกยังไงใช่ไหม? เด็กสองคนนั้นเป็นลูกไอ้บ้าที่ไหน? เธอกล้าดียังไงมาบอกว่าพวกเขาเป็นทายาทตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์? ฉันรู้นะว่าเลอศิลป์รักเธอมากแค่ไหน แต่เธอไม่รู้สึกแย่บ้างเหรอที่หลอกลวงเขา?” ศศิตาพูดต่อไป นั่นเป็นผลที่ศศิตาคาดไว้ตั้งแต่แรก เธอต้องการใช้โอกาสนี้ทำให้รษิกาอับอายและทำให้เลอศิลป์เกลียดรษิกา

กระนั่น สถานการณ์ก็หมดทางเลือกไปแล้ว ศศิตาทำได้เพียงถามรษิกาต่อไป “บอกฉันมาสิ เธอวางยาเลอศิลป์ใช่ไหม? นั่นเป็นเหตุผลที่เขาเชื่อเธอใช่หรือเปล่า?”

รษิกาอึ้งไป เธอไม่คิดเลยว่าศศิตาจะมีจินตนาการที่น่าตะลึงเช่นนั้น

ทันใดนั้น เลอศิลป์ก็ลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนว่า “พอได้แล้ว!”

เสียงของเขาทำให้ศศิตาและภคินทร์กลัว อันที่จริง ขาของภคินทร์ถึงกับสั่นด้วยซ้ำ

“ภคินทร์ ถ้าโกหกมาอีกคำเดียว ผมจะส่งคุณเข้าคุก นี่มันเป็นอาชญากรรมเลยนะ!” เลอศิลป์หันไปมองภคินทร์โดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนเลย

ภคินทร์นิ่งไปด้วยความกลัว แม้แต่ลิ้นของเขาก็พันกันไป “คุณเลอศิลป์… ผม… ผมผิดไปแล้ว! รายงานนี้… มันไม่ใช่ของจริงครับ”

เมื่อศศิตาได้ยินภคินทร์ยอมรับความจริง สีหน้าเธอก็แข็งค้าง ดวงตาเขาเบิกกว้าง และริมฝีปากของเธอก็บูดบึ้งไปด้วยความหงุดหงิด